Det blir aldri lyst her (2014) av Tina Åmodt: «Flytter man ut i ødemarken, bør man være forberedt på hvordan minnet kan forråde». Du skjønar at dette ber ein stad du eigentleg ikkje vil, men du vert dregen dit likevel. Inn i mørke, mønster, uvisse og tvitydnad det er vanskeleg å sjå vegen ut av før du er gjennom. Nei, eigentleg heller ikkje då. Ein roman som held det han lovar frå start til slutt.

Mig äger ingen (2007) av Åsa Linderborg: «Pappas plånbok er stor som en handflata, svart og lätt böjd efter ett liv i bakfickan». Skildringa av denne lommeboka strekkjer seg over ei side, men famnar eit heilt liv. Her er saumane slitne, seddelrommet tomt og spriten har ei eiga oppføring på telefonlista – like under dottera, den aller næraste. Det er skildra nøkternt og avklart, så du skjønar at dramatikken må liggje ein annan stad.

Den allvarsamma leken (1912) av Hjalmar Söderberg: «Lydia brukade bada ensam». Eg var kjent med historia i denne romanen før eg las han. Lydia og Arvid er forelska i kvarandre, men giftar seg på kvar sin kant med partnarar meir velståande enn dei sjølv. Seinare møtest dei att og innleiar eit forhold som får konsekvensar både for dei sjølv og deira næraste. Det ligg mykje einsemd og trass her, og eg synest opningssetninga fangar inn begge delar.

Eva Aalberg Undheim