Ein dag for ganske lenge sidan oppdaterte ein Facebook-ven av meg profilen sin med denne meldinga: «Verdsproblem nummer éin: A-menneska kjem tidleg på jobb og tar masse dårlege avgjerder før B-menneska kjem og ryddar opp.» Eg lo godt. Så godt at alle lesarar vil forstå kva for kategori eg plasserer meg sjølv i. 

No skal det seiast at eg alltid har starta tidleg på jobb; problemet er at eg i heile det vaksne livet mitt har slite med å stå opp – uansett om det er blåmåndag eller eit charterfly til Syden som ventar. Først etter fleire koppar kaffi har urverket vore smurt. 

Men i fjor haust bestemte eg meg for å ta kontroll, og eg utvikla ein hypotese: B-menneske kan gjerast om til A-menneske. Så la eg ein plan, eit A-menneske verdig. Eg stilte telefonalarmen ein time fram og plasserte han i stova, ein etasje under rommet der eg søv. Eg skreiv eit minutt-for-minutt-morgonprogram som inkluderte kos med katten, te trakta på kanne og ein halvtime yogatrening. 

Klokka ringde morgonen etter, og det var eit helvete. Men eg var oppe, eg koste med katten, trakta te og trena yoga. Eg heldt ut i tre veker fordi eg jo måtte ned trappa og slå av alarmen. Og så? Eg heldt det ikkje ut lenger. Det hadde vorte ein vane. Eg berre stod opp. Dei tre vekene var ein skjærseld eg måtte gjennom. Eg kunne nesten ikkje tru det. Kvifor hadde eg ikkje gått gjennom denne elden før?

Eg tok til å vakne før alarmen gjekk – ikkje berre i vekedagane, men i helgene òg. Når resten av huset tvinga seg opp, var eg for lengst lys vaken og takla det meste. Det varte til eg ein morgon skulle ut av heimekontoret. 

Morgonen starta som før, men ... Jakta på nøkkelkort, refleksar, mobiltelefon, opplada sykkellykter og alle dei andre tinga eg måtte heim att for å hente, fjerna jo heile effekten av morgonyogaen?

Eg har eit nytt sjølvhjelpsprosjekt framfor meg. Eg treng berre ein hypotese. Og ein plan.

Jord