Kviskringa frå djupet

I september 1999, eitt år før eg i det heile teke har søkt om terapi, står eg utanfor Menighetsfakultetet i ein lesepause. Ho kjem gåande med ein medstudent eg les gresk saman med. Han presenterer jenta for meg. Ja, ho er pen, men det er noko anna under som gneistrar. I auga eller mellom oss? Ho har eit trist drag i andletet, eg kjenner den plutselege dragninga mot ho som eit søkk i magen.

Når eg møter ho i gangane på fakultetet den hausten, er eg venleg, men ikkje for open. Etter kvart vert det samtalar i kantina. Ho fortel at ho likar å lese og ikkje orkar for mange menneske.

I dei komande månadene surrar eg fælt, går meg vill i meg sjølv. I dagboka skriv eg at eg ikkje kan vere så ofte saman med ho, fordi det gjer for vondt å tru på noko godt: «Men det er ikkje eigentleg det vonde som tek knekken på meg. Det er denne vona.» Eg mislikar at eg ser etter ho på fakultetet, og kan ikkje fordra det ho gjer med meg. Begeistringa for ho tek tankekrafta mi.

Depresjonen var meg

Det går halvtanna år, og etter fem månader i terapien, er eg fast bestemd på å avslutte. Eg fortel terapeuten at eg ikkje orkar meir taus nærleik. Ho svarar roleg at ho skjønar at det har vore ein stor overgang frå stilla i klosteret til det eg sjølv opplever som overvaking. Ho seier at eg i staden for å liggje på divanen, kan sitje oppreist i ein periode.

Då ho sa det, vart eg roleg og prata berre vidare, liggjande.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare