Eg bankar på døra hos farmor.

– Kom inn, seier ho frå stolen sin framfor fjernsynet. Isbjørnen i plast blenkjer framleis på TV-bordet. Han fungerer som dørklokke.

Farmor får dotter si til å gå i banken for å betale rekningane hennar. Mobiltelefon eig ho ikkje, og ein datamaskin har ingen nokon gong sett innanfor hennar veggar. Ho hugsar ikkje alltid kven av barneborna som har bursdag, og reknar framleis i hundrelappar og tikronar. Ifølgje forskingsartikkelen er ho altså i målgruppa for dei som lett vert svindla. Men er ho mindre ærleg?

Forbrukarrådet stadfester at det er flest eldre over 60 som ringjer dei opp, flaue og fortvilte over situasjonen dei har hamna i. Dei har takka ja til eit nesten gratis slankemiddel, men fakturaen tikkar framleis inn kvar månad. Og kiloa forsvinn ikkje i takt med pengane. Straffa er ein telefon til forbrukarrådet for å fortelje at dei har late seg lure.

Eg bankar på døra på nytt, denne gong hos mormor.

Ho trekkjer I-paden ut av den sjølvstrikka mappa den ligg i, og snur skjermen mot meg.

– Men eg har ikkje Telenor, seier ho bestemt.

Ho har fått ein faktura, og skuldar eit lite beløp, fortel e-posten med telenorlogoen. Ho kan òg vinne ein splitter ny telefon av nettleverandøren sin. Sjølvsagt må ho trykkje på lenkja, kommanderer det vesle flate apparatet av henne.

– Det var det eg visste, ler ho, når eg stadfester at jau, dette er svindel.

På eitt liv har desse to kvinnene starta i ein kvardag med potetkjellar og utedo, og enda opp i ei verd med smarttelefonar, sjølvgåande støvsugarar og persienner som senker seg sjølv i takt med dagslyset. Vi ler godt av komifiguren Margot Hurlen når ho klistrar bilete av den norske kronprinsessa på den sjølvgåande støvsugaren sin og kallar den Matte-Marit. Men når økokrim anslår at privatpersonar vert snytt for over 205 millionar kroner i året, vert låtten sittande fast.

Margot har rett i å vere småirritert når ho spør: «Trur du eg er heilt åreforkalka?»

Mone Celin Skrede er praktikant ved Nynorsk Avissenter