TRANSPORT

HÅVARD REM

OSLO

Noko gjekk diverre gale då Idar Mo frå Sogndal las reportasjen min frå Sørlandsbanen (Dag og Tid 18. august). Han skriv: «Rem har tydelegvis reist med raske tog mellom millionbyar i Europa og Kina, og vil ha slike også mellom småbyane på Sørlandet, men raske tog har vi få av på jorda fordi dei er ekstremt kostbare og energi- og ressursbrukande samanlikna med alle andre former for transport.»

Eg veit ikkje om Mo har rett i at lyntog ikkje er løysinga, men eg veit at han tek feil når han les teksten min som eit forsvar for ei slik løysing. I reportasjen nemner eg ikkje lyntog med eitt ord.

Han tek òg feil når han antek at det er lyntog eg har fare med i dei landa eg nemner: Ungarn, Kina, Frankrike. Eg fór i all hovudsak med somletog. I Frankrike, der eg på somme strekningar kunne velja mellom lyn- og somletog, valde eg det siste. Ikkje berre av di togpasset mitt gjaldt somletog, men òg av di eg likar langsame tog betre enn lyntog.

Å fara med eit lyntog er som å sitja i ein hermetikkboks. For folk med dårleg tid, er dei kan henda best. Av di eg nyttar toget som kontor, føretrekkjer eg sjølv togferder like lange som ein arbeidsdag.

Somletoga har fleire føremoner. Ofte er det mogeleg å opna vindauga så ein kan fotografera utan attskin, og på stasjonane stoggar toget lenge nok til at ein kan strekkja på beina og nyta tobakk om ein vil.

At ein vestlending gremmar seg over eit dårleg kollektivtilbod vestpå og ei storstilt kollektivsatsing austpå, skjønar eg som fer over heile landet, men den kritikken vert det feilslått å retta mot ein som berre har ei von om at den gamle Sørlandsbanen skal overleva. For kvar togkilometer Mo ergrar seg over austpå, lyt han gleda seg over kvar vegbru og undersjøiske tunnel vestpå.