Skule

Ketil Magnus Dokset

Hurdal

I Dag og Tid den 23. mars skriv senior kommunikasjonsrådgjevar i Utdanningsdirektoratet, Linda Sørfjord, at faga i skulen er for innhaldstunge. Eg er usamd. Læreplanane er rett nok fulle, men ikkje innhaldstunge. Det er ikkje innhaldet, til dømes det eldre kulturhistoriske stoffet eller grammatikken, som gjer læreplanen i norsk overveldande, men alt det andre. Sidan innføringa av Kunnskapsløftet i 2007 har norskfaget blenda oss med ein solstorm av kompetansemål som svever i tynn luft høgt over kulturarven. Eleven skal vita lite, men kunna mykje. Det går ikkje. Ein kan ikkje, slik til dømes eit av mange liknande kompetansemål krev, «orientere seg i store mengder tekst av ulik kompleksitet og velge ut, sammenfatte og vurdere relevant informasjon» om ein ikkje allereie er lærd. Litt uklart er det jo òg kva sistnemnde og mykje anna i læreplanen skal tyde. Kvar byrjar og sluttar omgrepet tekst, før saga og etter CD? Når vert ein tekst kompleks eller ei mengd stor?

Kva ein læreplan er god for, veit me i det heile teke ikkje før han har realisert seg som lærebok. Fyrst då kan me verta samde om kor djupt intensjonane stikk, men anten læreboka heiter Grip teksten, Panorama eller Moment, ho inneheld mykje forvanska og ukonsentrert, gagnlaus og keisam prat om korleis eleven skal verta flink. Til gjengjeld vantar ho det som gjer ei lærebok god: systematikk, forteljing og stoffleg gravitas. Når elevane vert studentar ved høgskular og universitet, kan dei derfor for lite av det me skulle ha lært dei meir om: litteraturhistorie, språkhistorie og grammatikk.

Ketil Magnus Dokset er lektor i den vidaregåande skulen.