Varmen frå solstrålane
Forventningane er store til Arlo Parks’ debutplate.
Arlo Parks er artistnamnet til Anaïs Oluwatoyin Estelle Marinho.
Pressefoto
Soul
Arlo Parks:
Collapsed in Sunbeams
Transgressive / PIAS
Solstrålane varmar alt i dei første linjene på «Collapsed in Sunbeams», det opnande tittelsporet på debutalbumet til Arlo Parks, eit knapt minutt med poesi som leier oss inn i nøkkelsporet «Hurt». Tonen er sett. Musikken er bada i varme, honningsøte tonar, orda rommar ein dempa nostalgi, og vi er på veg inn i ei rekkje augneblinkar, stemningar og menneskeskildringar frå gryande vaksenliv i storbyen.
Arlo Parks heiter eigentleg Anais Oluwatoyin Estelle Marinho, er 20 år gammal og halvt nigeriansk, ein kvart frå Tsjad og ein kvart frå Frankrike. Ho har mor frå Paris – ho lærte seg fransk før ho lærte seg engelsk – og er vaksen opp i Hammersmith, i Sørvest-London. I omtalen av seg sjølv på Spotify-profilen er Parks den mørke jenta som ikkje kunne danse, lytta for mykje til emomusikk, og vart forelska i ei eller anna jente i klassen.
Inspirasjon
Det poetiske anslaget på den første plata hennar overraskar ikkje for den som også les biografien frå plateselskapet. Parks er like inspirert av litteraturen som av songen og nemner forfattarar som Sylvia Plath og Haruki Murakami som viktige. Likevel er det særleg diktet som har forma henne som songpoet – referansane strekkjer seg frå beatpoesien og fram mot moderne poetar som Nayyirah Waheed, Hanif Abdurraqib og Iain S. Thomas.
Parks sjølv har også ordet i si makt. Ho får til mykje i løpet av nokre strofer, som den treffsikre karakterskildringa i «Hurt», der vi møter Charlie, ein ung mann med eit hjarte så mjukt at det gjer vondt når det slår, på veg i feil retning her i livet. At låtskrivaren Parks også er ein god observatør og kan trekkje ut noko stort av slikt ein ser når ein ventar på bussen ein dag, viser scenen som utfaldar seg i «Caroline», der ein krangel mellom eit par eskalerer for open scene. Og så er det kjærleiken som kjem og går i «Green Eyes», men som etterlèt seg ein glød som har fått leve vidare i songen.
Mjuk soul
Parks’ soul er mjuk og tek med seg litt kjærkomen sommar inn i vinterkulda. At ho vaks opp med Fela Kuti og Otis Redding, og seinare fann vegen til King Krule, gir meining når ein lyttar til Collapsed in Sunbeams, og også at inspirasjonskjeldene spenner breitt nok til å omfatte Kendrick Lamar, Bowie og Julian Baker. Dette er samtidssoul med forankring i tradisjonen.
Arlo Parks har funne mange lyttarar med singlane sine dei to føregåande åra, og ho har fått god draghjelp frå BBC-spelelister – kanalen løfta henne dessutan fram i kritikaroversikta Sound of 2020. Særleg ein EP frå våren 2019, Super Sad Generation, skaffa henne mykje merksemd, og sommaren same år dukka ho opp på Glastonbury-festivalen.
Ein turné i året som gjekk, måtte vente på grunn av pandemien, men 2020 baud likevel på både prisar og prestisjetunge magasinforsider. No er 2021 her, og det vert nok gjennombrotsåret for Arlo Parks.
Collapsed in Sunbeams kjem ut 29. januar.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Soul
Arlo Parks:
Collapsed in Sunbeams
Transgressive / PIAS
Solstrålane varmar alt i dei første linjene på «Collapsed in Sunbeams», det opnande tittelsporet på debutalbumet til Arlo Parks, eit knapt minutt med poesi som leier oss inn i nøkkelsporet «Hurt». Tonen er sett. Musikken er bada i varme, honningsøte tonar, orda rommar ein dempa nostalgi, og vi er på veg inn i ei rekkje augneblinkar, stemningar og menneskeskildringar frå gryande vaksenliv i storbyen.
Arlo Parks heiter eigentleg Anais Oluwatoyin Estelle Marinho, er 20 år gammal og halvt nigeriansk, ein kvart frå Tsjad og ein kvart frå Frankrike. Ho har mor frå Paris – ho lærte seg fransk før ho lærte seg engelsk – og er vaksen opp i Hammersmith, i Sørvest-London. I omtalen av seg sjølv på Spotify-profilen er Parks den mørke jenta som ikkje kunne danse, lytta for mykje til emomusikk, og vart forelska i ei eller anna jente i klassen.
Inspirasjon
Det poetiske anslaget på den første plata hennar overraskar ikkje for den som også les biografien frå plateselskapet. Parks er like inspirert av litteraturen som av songen og nemner forfattarar som Sylvia Plath og Haruki Murakami som viktige. Likevel er det særleg diktet som har forma henne som songpoet – referansane strekkjer seg frå beatpoesien og fram mot moderne poetar som Nayyirah Waheed, Hanif Abdurraqib og Iain S. Thomas.
Parks sjølv har også ordet i si makt. Ho får til mykje i løpet av nokre strofer, som den treffsikre karakterskildringa i «Hurt», der vi møter Charlie, ein ung mann med eit hjarte så mjukt at det gjer vondt når det slår, på veg i feil retning her i livet. At låtskrivaren Parks også er ein god observatør og kan trekkje ut noko stort av slikt ein ser når ein ventar på bussen ein dag, viser scenen som utfaldar seg i «Caroline», der ein krangel mellom eit par eskalerer for open scene. Og så er det kjærleiken som kjem og går i «Green Eyes», men som etterlèt seg ein glød som har fått leve vidare i songen.
Mjuk soul
Parks’ soul er mjuk og tek med seg litt kjærkomen sommar inn i vinterkulda. At ho vaks opp med Fela Kuti og Otis Redding, og seinare fann vegen til King Krule, gir meining når ein lyttar til Collapsed in Sunbeams, og også at inspirasjonskjeldene spenner breitt nok til å omfatte Kendrick Lamar, Bowie og Julian Baker. Dette er samtidssoul med forankring i tradisjonen.
Arlo Parks har funne mange lyttarar med singlane sine dei to føregåande åra, og ho har fått god draghjelp frå BBC-spelelister – kanalen løfta henne dessutan fram i kritikaroversikta Sound of 2020. Særleg ein EP frå våren 2019, Super Sad Generation, skaffa henne mykje merksemd, og sommaren same år dukka ho opp på Glastonbury-festivalen.
Ein turné i året som gjekk, måtte vente på grunn av pandemien, men 2020 baud likevel på både prisar og prestisjetunge magasinforsider. No er 2021 her, og det vert nok gjennombrotsåret for Arlo Parks.
Collapsed in Sunbeams kjem ut 29. januar.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.
President Joe Biden og visepresident Kamala Harris i august 2023. Den økonomiske politikken deira bidrog til å få ned arbeidsløysa, men inflasjonen som tok av i 2022, gjorde større inntrykk.
Foto: Evan Vucci / AP / NTB
Harris blir heimsøkt av inflasjonen
Kanskje vart presidentvalet i USA 2024 avgjort ved bensinpumpene og i matbutikkane.
Noreg er på tredjeplass i kokainbruk i Europa.
Foto: Beate Oma Dahle / NTB
– Meiningslaust å straffe sjuke
Ronny Rene Raveen, tidlegare politimann og rusmisbrukar, vil ha avkriminalisering av rusmisbrukarar og unge opp til 25 år.