Pop/eksperimentell

Jackie Lynn:

Jacqueline

Drag City

«Leave no trace and show no face», heiter det i «Traveler’s Code of Conduct» på det nye albumet frå Jackie Lynn.

Reiserådet i songen er ikkje av det slaget ein finn i Lonely Planet. Men så kjem det ikkje akkurat frå ein gjennomsnittsturist heller.

Jackie Lynn er namnet Haley Fohr stundom gjer bruk av i eit samarbeidsprosjekt med Cooper Crain og Bitchin Bajas, når ho ikkje lagar musikk med Circuit des Yeux. Albumet av året har fått tittelen Jacqueline, ei forfransking av bandnamnet, og slik eit snertent uttrykk for identitetsspelet som Fohr utforskar både konseptuelt og performativt i sitt kunstnarlege virke.

Reise og rørsle

Då albumet Jackie Lynn kom for fire år sidan, løfta eg det fram på desse sidene som ei identitetspolitisk røvarhistorie, komplett med cinematiske referansar til ulike mytiske forteljingar frå populærkulturen. Plata var ein slags lydleg roadmovie med eit ekko eller to frå universet til David Lynch.

Reise og rørsle er altså berande element også på Jacqueline, der Fohr atter går inn i rolla som Lynn, eller snarare lèt karakteren verte fødd på nytt – som Jacqueline, ein langtransportsjåfør stadig på veg inn i ein ny horisont. Låtane peikar mot destinasjonar og ulike miljø og teiknar opp sin eigen kartografi, frå Lenexa, Missouri til Odessa, Texas.

Det er ein mystisk reisande vi får følgje på delar av vegen. «Each step that you take/ leaves dust in its wake», heiter det i den elektronisk pulserande og ganske så dansbare «Odessa», der det du vil ha, vert sett opp mot det du treng. Fohr og co. utstyrer lokasjonar med omriss og stemningar, og overlèt til lyttaren å trekkje linene på kartet.

Mørkare enn midnatt

Reisa til Jacqueline er nemleg av typen der ein ikkje alltid veit kvar vegen vil bere vidare. Valet i vegkrysset kan potensielt vere lagnadsfullt. Livet er ei open bok. Med ei reise følgjer eit sett av tropar og motiv, og Fohr er god på å ta dei i bruk, men det konseptuelle vert aldri tvungent, snarare noko som opnar stoffet.

Ein song som «Lenexa» funklar bak Fohrs djupe røyst, som er mørkare enn midnatt ei månelaus natt, for å sitere agent Cooper i Twin Peaks når han skal poengtere preferansen for svart kaffi. Jacqueline er konstrastrik estetisk, noko som ikkje minst vert understreka med albumets nest siste song, den uimotståelege, farlege discolåten «Diamond Glue». Det finst nokre klubbar det er vanskelegare å komme seg ut frå enn andre.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.