Rock

Weezer:

Weezer (Black Album)

Crush Music / Atlantic Records

Weezers 13. album heiter, lik fem av dei andre platene til det amerikanske bandet, berre Weezer. Som dei nemnde fem er plata òg kalla opp etter fargen som dominerer omslaget – i dette tilfellet, av di tematikken er så dunkel, svart.

Skuggesider

På Black Album er det emne som skuggesida til den konstruktive kritikken (jamfør låten «I’m Just Being Honest»), den misforståtte kunstnaren (sjå musikkvideoen til «High As A Kite», der Weezer spelar for eit publikum av barn som blir så skremde av utageringa på scena at mor lyt ta dei med heim att før konserten er over), produktplassering (dei siste 15 sekunda av videoen til «Can’t Knock The Hustle» er ei hysterisk malplassert reklame for eit ikkje-eksisterande forfriskingsprodukt kalla «Pinapplemon») og kokainmisbruk («California Snow») som står på agendaen.

Klisjear

Sjølvsagt er det ikkje gale at band utviklar stilen, men her er det for mange glatte klisjear og for lite vindskeiv råskap ute og går. Dette læt for det meste som overprodusert 2010-talspop med eit tilsnitt av småstormannsgalne, halveksperimentelle kunstrockaktige låtstrukturar. Overraskande ofte minner musikken meg om popmusikkparodiane på humorkanalen Bad Lip Reader på Youtube. Det er nok her, i det svarthumoristiske djupet under den glatte overflata, at poenget ligg, og kven veit – Pinkerton (1996) blei først møtt med blanda reaksjonar, men har seinare blitt hylla som eit meisterverk. Kan hende vil tida vise at Black Album var for avansert og nyskapande til at vi kunne forstå kor bra det er her og no. Neppe.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.