Vise

Gabriel
Fliflet:

Sevje

Etnisk musikkklubb/Musikk-operatørene

Rock

Kabaret
Makaber:

Kabaret Makaber

Apollon/Border

Bergen hadde saktens vore fattigare utan Gabriel Fliflet, denne stabile leverandøren av kreativ galskap, som med god grunn er for ein institusjon å rekne i musikkbyen.

Dei første minna mine om det årelange samarbeidet hans med Ole Hamre – i duoen Fliflet/Hamre Energiforsyning, som dei først kalla seg – fell saman med dei første minna frå Bergen, tidleg på 1990-talet. Også i år «morar dei jula inn» når det verkeleg nærmar seg, for her dreier det seg om musikarar som har skapt tradisjonar rundt sine kunstnarskap.

Markant nedpå

Herleg viltert har det ofte vore, men den nye plata til Fliflet, Sevje, er markant nedpå, beint fram stillferdig til og med. Og kvifor ikkje? Hovudpersonen toler godt å setje seg sjølv i sentrum også med dette materialet, eit knippe fine melodiar han har komponert, til ei utgiving der han syng like så mykje som han spelar trekkspel og piano.

Det er ein fin gjeng han har med seg. Hamre stiller med «hamrofonen» og ein xylofon, og litt ute i tredjesporet «Kor lang og trist er natta her» konstaterer eg også med glede at sjølvaste Arve Henriksen dukkar opp med trompeten sin. Anders Røine er med på langeleik og fele, og heile gjengen syng med. Veteran Kato Ådland er med på fleire instrument og har produsert.

Fliflet vender nok ein gong tilbake til dikt av Robert Burns sett om til norsk av Johannes Gjerdåker, eit stoff han er som skapt til å tonesetje. Vi er elles i det vestlandske, med tekstar frå forfattarar som Fløgstad, Hovland, Fosse og Per Olav Kaldestad – nivået er høgt.

Tilfellet ville ha det til at eg høyrde Erlend Nødtvedt snakke om ville vekstar, vestlandsidentitet og den sprelske debutromanen Vestlandet, om lag då eg gjorde meg kjend med Sevje, og eg vart slegen av kor robust og levande det vestlandske er som mytestoff, både for gamle og nye røyster.

Mørk energi

Dei siste vekene har eg også lånt øyre til bandet Kabaret Makaber, som gjer sin eigen vri på dette: Det sjølvtitulerte debutalbumet deira er bada i ein herleg, mørk energi. Musikkuttrykket kallar bandet sjølv «bygdenoir», og anar frå tradisjonen etter Brecht (som namnet tyder på) og ei dragning mot det makabre er ikkje til å ta feil av.

Denne kjellaren er det altså vel verdt å snuble ned i, ikkje minst fordi det læt så skarpt, trass i at det også læt så skakt. Marita V. Bratteteig leverer ein herleg, farleg vokal til songane på Kabaret Makaber, som i tillegg til eit par saksofonar, ein kontrabass og trommer kan by på ein passe mystifiserande marimba ved Torstein Åvar Sollien: Då er alt duka for både «Bygdetango» og «Gravferd i Kaupanger».

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.