Eksperimentell pop

Cornelius:

Mellow Waves

Rostrum Records

Den japanske artisten og produsenten Keigo Ayamada er betre kjend under artistnamnet Cornelius. Det kan hende mest kjende albumet hans, Fantasma frå 1997, er ei plate med skarpe kontrastar, der forsiktig popvokal uanstrengt vert sidestilt med piggtrådgitarar i harmonisk kakafoniske arrangement som kan minne om Beach Boys, Pet Sounds og eksperimentell støymusikk på same tid.

Adjektivet mellow tyder noko à la mjuk, fyldig, overstrømmande, flytande, og opplevinga av ei gjennomlytting av Cornelius’ nye album Mellow Waves kan beskrivast omtrent slik. Kontrastane er framleis til stades, må vite, berre grundigare elta saman. Her er dissonansen godt kamuflert bak eit lappeteppe av easy listening, lettsindig pop og new age-musikk.

Når hissige gitararpeggioar snik seg inn mellom lydbølgjene frå sløve leikeorgel og luftige trommer, eller dissonerande gitarsoloar vert spikra på leikne bossanovariff, er det nesten så ein gløymer å tenkje over at noko utanom det vanlege går føre seg. Men uvanleg er det, berre på ekstremt lettfordøyeleg vis.

Omslagsbiletet syner eit kroppsleg, bølgjande brystlandskap, og det er noko varmt og moderleg, gyngande og svevndyssande med musikken, som inkluderer samplingar av måkeskrik. I skrivande stund sit eg ved ein fjord på vestlandskysten, og musikken passar godt til landskapet. Takka vere samansmeltinga av kontrasterande element, det nostalgiske og nyskapande, det dullande og utfordrande, fungerer han truleg som sumarleg lydspor dei fleste andre stader òg.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er musikar og fast platemeldar i Dag og Tid.