Gardiner og slepebåtar
Bill Callahan er og blir ein framifrå songpoet.
Livsendringar gjer seg gjeldande i songane til Bill Callahan.
Foto: Wikipedia
Ei av dei mange små, vedunderlege opplevingane som følgjer med når ein lyttar til Shepherd in a Sheepskin Vest, det nye albumet frå Bill Callahan, er å verte mint om at dei beste songane endå kan romme dei frekkaste metaforane (eller similane, for å vere heilt presis).
Då songpoeten vender seg til «Angela» i låten med same namn, heiter det: «Angela, like motel curtains we never really met.»
Biletet er til å forstå for alle som har opplevt kor uregjerlege gardinene kan vere i eit halvdårleg hotellrom, og det har saktens denne artisten gjort nokre gonger – det har han sunge om før.
Nyfunnen ro
Tida går som kjent fort, og det har faktisk gått eit heilt tiår sidan eg først vart merksam på Callahan, då han gav ut strålande Sometimes I Wish We Were an Eagle (2009). Apocalypse (2011) følgde ei innsirkling av artistens heimland, der det ugløymelege nøkkelsporet «America» stod sentralt, med ekko av ein eksaltert Walt Whitman og ein melankolsk Allen Ginsberg: «You are so grand and golden, oh I wish I was deep in America tonight», song Callahan lengtande frå eit hotellrom i Australia, før han rista av seg følgjande linje: «Afghanistan, Vietnam, Iran, Native America – America!»
Rennande vatn
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
