Rock

Jonathan Wilson:

Dixie Blur

Bella Union/Border

Ein dag sit du der med boksen med polaroidfotografi, og minna i sepia stikk i deg, om faren med bilen og mora med flaska ho delte med deg, og då gjer tanken seg gjeldande: Hugs å fortelje dei kor glad du er i dei når du har dei der, ein gong til, og så ein gong til.

Den bittersøte nostalgien i «’69 Corvette» er eit høgdepunkt på Jonathan Wilsons nye album Dixie Blur, sjølve provet på at ein liten song kan opne seg som ei øskje du leitte fram på eit nedstøva loft.

Luksuriøs vellyd

Når Wilson har dukka opp på desse sidene rett som det er dei siste åra, er det fordi han har vore produsent på fleire plater eg har løfta fram, av artistar som Father John Misty, Laura Marling og – ikkje minst – på Roger Waters-utgivinga Is This The Life We Really Want? (2017), noko som gav han ein sentral plass på turneen som følgde, der han meir eller mindre tok på seg den potensielt noko krevjande rolla som David Gilmour då dei framførte Pink Floyd-materialet.

Det dreier seg altså om ein mann som både er ein framifrå musikar og ein medrealisator av dei sterke kunstnarlege visjonane til andre artistar. Og ganske rett: Dixie Blur er ei plate full av luksuriøs vellyd, nydeleg framført av Wilson sjølv og eit framifrå knippe musikarar i studioet Sound Emporium i Nashville. Særleg vil eg trekkje fram det Mark O’Connor bidrar med på fele, eit element som løftar songar som til dømes nett «’69 Corvette» til eit nytt nivå. Medprodusent Pat Sansone (Wilco) har også spela ei sentral rolle.

«’69 Corvette», som fekk følgje av ein tilhøyrande musikkvideo med amatørfilm frå familiearkivet, vitnar om ein sjølvbiografisk og beint fram personleg impuls som har vore viktig for Wilson i arbeidet med både ord og tone på Dixie Blur. Dette er også reflektert i ei slags tilbakevending frå Los Angeles, der han har budd og arbeidd dei siste 15 åra, til ein sørstatskontekst – Wilson voks opp i North Carolina.

Varmt og raust

Dixie Blur er eit varmt og raust album, like sjangermedvite og smart som tidlegare soloplater, som Fanfare (2013), som eg melde på desse sidene då plata kom ut for sju år sidan. Som låtskrivar er likevel Wilson litt ujamn. Ein song som «In Heaven Making Love» vert litt for tullete til å få ein plass i selskap med songar som «’69 Corvette» og den jazza elegansen i eit spor som «Just for Love». Og «Oh Girl» er litt for slapp og slepphendt med klisjeane og får meg til å lure på om Wilson trong 14 songar og 56 minutt med speletid for å lage den beste utgåva av Dixie Blur som han kunne.

Dette bør ikkje forhindre folk frå å ta turen til Sentrum Scene når han gjestar den første dagen i april månad. Med ein kvalitetssikra lydproduksjon og eit fint knippe låtar frå det som etter kvart har vorte sju studioplater, er det duka for ein fin vårkveld med Wilson og co. på scenen – og eg er viljug til å setje nokre kroner på at «’69 Corvette» er å finne i repertoaret.

Dixie Blur er til sals frå og med 6. mars.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.