Ein munnfull alfabetsuppe
Studioalbum nummer to frå Courtney Barnett er ute.
Courtney Barnett gjer liksom alt rett, skriv Øyvind Vågnes.
Pressefoto
Kva treng du når du står der, tom for batteri, på slutten av ei veke som har utmatta deg heilt?
Den siste låten på Courtney Barnetts andre studioalbum, Tell Me How You Really Feel, er kanskje på sporet av eit svar. «Sunday Roast» munnar ut i ei usentimental lojalitetserklæring: «I know all your stories but I listen to them again.»
Du er ikkje åleine, syng Barnett i same song, og det slo meg då eg lytta at det er noko avvæpnande over det når akkurat denne artisten er såpass oppbyggeleg. Som vokalist er Barnett så liketil og rett fram som ho nokon gong har vore, og den slentrande, gitardrivne indierocken definerer framleis uttrykket. Her ligg kjernen i den særeigne intensiteten til ein song som «Sunday Roast» – det er noko inderleg som vert sagt, men heilt utan patos, slik at det kjennest forankra i noko ekte, noko kvardagsleg, eller fredagsleg, om du vil.
Høge forventningar
Eg høyrde Courtney Barnett først utpå hausten for fem år sidan, då eg skreiv på desse sidene om to EP-plater eg nett hadde komme over, I’ve Got a Friend Called Emily Ferris (2012) og How to Carve a Carrot Into a Rose (2013). Det var vanskeleg å unngå parallellen til ein ung, freidig Dylan anno sekstitalet, og «Avant Gardener», om ein vanleg dårleg måndag som utvikla seg til å verte ein uvanleg dårleg måndag, var mellom favorittlåtane mine det året.
Dermed møtte eg førsteplata Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit (2015) med høge forventningar, og eg vart ikkje skuffa. Inntrykket av ein skarp låtpoet som var smart i kjeften og etter beste evne tok livet på strak arm, vart stadfesta: Barnett såg ut av glaset på det viltveksande graset, og konkluderte med at plenklipparen måtte få stå, sidan «slashing it down just seems kind of mean».
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
