Coltrane såg attende
Ei 55 år gamal innspeling er endeleg utgjeven.
Jazz
John Coltrane:
Blue World
John Coltrane, tenorsaks; McCoy Tyner, piano; Jimmy Garrison, bass; Elvin Jones, trommer. Impulse!
Soga om korleis denne plata blei til, og gjeven ut 55 år etter, er nesten betre enn musikken ho inneheld. Den canadiske filmskaparen og Coltrane-blodfan Gilles Groulx var i ferd med laga filmen Le chat dans le sac. Gjennom kjenningar som kjende Jimmy Garrison, fekk Groulx spurt Coltrane om å laga filmmusikken. Den 24. juni 1964 gjekk kvartetten i Van Gelder Studio og spelte inn fem låtar frå ei lang ynskeliste Groulx hadde med. Etter innspelinga var ferdig, og utan at plateselskapet var informert, drog Groulx attende til Montreal med opptaket. Med unnatak av det vesle som blei nytta i filmen, har musikken vore gøymd i arkiva til den statlege filmorganisasjonen i Canada fram til no.
Det spesielle med musikken på denne plata er at ho berre inneheld musikk Coltrane hadde spelt inn før. «Traneing In» er henta frå John Coltrane with The Red Garland Trio (1958), medan «Blue World» (eigentleg «Out of This World») er henta frå 1962-plata Coltrane. Sistnemnde illustrerer ei side av innspelingsøkta. Her er rett og slett ikkje så mykje som står på spel. I den 14 minuttar lange versjonen frå 1962 endevender Coltrane låten med god hjelp frå Elvin Jones. På Blue World knyter han saman det melankolske frå temaet og slutten på koret i 1962 til ein seks minuttar lang versjon. Å høyra «Traneing In» i ei innspeling frå 1964 viser kva musikalsk omvelting Coltrane hadde vore gjennom. Dessutan byr Garrison på eit velformulert basskor.
Musikken er velspelt, spesielt «Naima» og tittelkuttet, men å inkludera tre ulike opptak av «Village Blues» er to for mange. Lyden er overraskande bra, med Garrison lenger framme i lydbiletet enn me er van med å høyra han. Coltrane hadde tydelegvis sans for den fem år yngre filmskaparen. Dei var båe like fåmælte. Andre plater syner klarare kva formidabel kunstnar Coltrane var, Blue World fortel først og fremst at han også var ein sjenerøs person.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz
John Coltrane:
Blue World
John Coltrane, tenorsaks; McCoy Tyner, piano; Jimmy Garrison, bass; Elvin Jones, trommer. Impulse!
Soga om korleis denne plata blei til, og gjeven ut 55 år etter, er nesten betre enn musikken ho inneheld. Den canadiske filmskaparen og Coltrane-blodfan Gilles Groulx var i ferd med laga filmen Le chat dans le sac. Gjennom kjenningar som kjende Jimmy Garrison, fekk Groulx spurt Coltrane om å laga filmmusikken. Den 24. juni 1964 gjekk kvartetten i Van Gelder Studio og spelte inn fem låtar frå ei lang ynskeliste Groulx hadde med. Etter innspelinga var ferdig, og utan at plateselskapet var informert, drog Groulx attende til Montreal med opptaket. Med unnatak av det vesle som blei nytta i filmen, har musikken vore gøymd i arkiva til den statlege filmorganisasjonen i Canada fram til no.
Det spesielle med musikken på denne plata er at ho berre inneheld musikk Coltrane hadde spelt inn før. «Traneing In» er henta frå John Coltrane with The Red Garland Trio (1958), medan «Blue World» (eigentleg «Out of This World») er henta frå 1962-plata Coltrane. Sistnemnde illustrerer ei side av innspelingsøkta. Her er rett og slett ikkje så mykje som står på spel. I den 14 minuttar lange versjonen frå 1962 endevender Coltrane låten med god hjelp frå Elvin Jones. På Blue World knyter han saman det melankolske frå temaet og slutten på koret i 1962 til ein seks minuttar lang versjon. Å høyra «Traneing In» i ei innspeling frå 1964 viser kva musikalsk omvelting Coltrane hadde vore gjennom. Dessutan byr Garrison på eit velformulert basskor.
Musikken er velspelt, spesielt «Naima» og tittelkuttet, men å inkludera tre ulike opptak av «Village Blues» er to for mange. Lyden er overraskande bra, med Garrison lenger framme i lydbiletet enn me er van med å høyra han. Coltrane hadde tydelegvis sans for den fem år yngre filmskaparen. Dei var båe like fåmælte. Andre plater syner klarare kva formidabel kunstnar Coltrane var, Blue World fortel først og fremst at han også var ein sjenerøs person.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Laila Goody, Maria Ómarsdóttir Austgulen, Trond Espen Seim og John Emil Jørgenrud i nachspielet frå helvete som stykket til Edward Albee blir kalla.
Foto: Erika Hebbert
Sterkt om livsløgn og overleving
Gode skodespelarprestasjonar i intens kamp på liv og død.
Den nye statsministeren i Frankrike, Michel Barnier, blir klappa inn av den utgåande, Gabriel Attal, i ein seremoni på Hôtel Matignon i Paris 5. september.
Foto: Stephane De Sakutin / Reuters / NTB
Ny statsminister med gjeld, utan budsjett
No lyt alt skje raskt i fransk politikk for å avverje nye kriser.
Justis- og beredskapsminister Emilie Enger Mehl på veg til pressetreffet om motarbeiding av kriminalitet. Også statsminister Jonas Gahr Støre og finansminister Trygve Slagsvold Vedum deltok.
Foto: Thomas Fure / NTB
– No ser me effekten av færre politifolk
Det er mykje regjeringa kunne gjort som dei ikkje har gjort. Me er ikkje imponerte, seier Helge André Njåstad (FrP).
Den oppdaterte boka om rettens ironi er ei samling av tekstar frå Rune Slagstad gjennom førti år.
Foto: André Johansen / Pax Forlag
Jussen som styringsverktøy
Rettens ironi, no i fjerde og utvida utgåve, har for lengst blitt ein klassikar i norsk idé- og rettshistorie.
Finn Olstad har doktorgrad i historie og er tidlegare professor ved Seksjon for kultur og samfunn ved Noregs idrettshøgskule.
Foto: Edvard Thorup
Det nye klassesamfunnet
Finn Olstads nye bok er eit lettlese innspel til ei sårt tiltrengd innsikt i skilnaden mellom fakta og ideologi.
Papiravisa