«Anywhere I lay my head/ I will call my home». Orda, skrivne på ein mekanisk skrivemaskin, var stifta til veggen på rommet mitt i store delar av studietida, og det er henta frå det avsluttande sporet på det magiske albumet Rain Dogs (1985). Eit bra motto i ei omskifteleg tid, frå (det djupe) djupet av halsen til Tom Waits.

Waits-platene frå midten av 1980-talet vart faste følgjesvener for meg i formative år utover 1990-åra: Før og etter Rain Dogs kom Swordfishtrombones (1983) og Franks Wild Years (1987). Konsertfilmen Big Time (1988) var også viktig, veldig viktig; eg enda faktisk opp med å låne VHS-kopien min bort til Janove Ottesen før Kaizers heilt var Kaizers. Jepp.

Alle forguda vi vel Tom Waits, og vi måtte bakover og bakover, dit alle bør komme seg, til 1970-talsplatene. Og jammen bestemte Epitaph seg i fjor for å gi ut alt saman på nytt, noko dei held fram med denne våren. Ein favoritt mellom dei sju? Tja, det må vel verte The Heart of Saturday Night (1974) – mange var dei seine nettene då eg runda av med «Shiver Me Timbers». Men folkens, skal de verkeleg til essensen av Waits i 1970-åra, kan de like gjerne finne vegen til Eggs & Sausage – eit herleg, slaskete konsertopptak frå 1976 som har sirkulert i mange år, men som fann vegen til iTunes og greier i året som gjekk. Sjekk ut «The Piano Has Been Drinking»!

Øyvind Vågnes