Arkivet: The Oxford American
Årets sommarutgåve av bladet (t.v.) og omslaget til boka som kom ut i 2012.
For dei som vil orientere seg mot rock, pop, blues, og country som lesarar, med eit blikk mot både det nye og det gamle, det aktuelle og det historiske, er det lett å gripe til eit britisk musikkmagasin i møtet med norske kioskhyller – ikkje minst om du også vil følgje med på det som skjer i USA.
Men det finst alternativ, og somme av dei har rett mykje å by på. Få eg kjenner, har fått opp auga for strålande The Oxford American, som rett nok ikkje eksklusivt er eit musikkblad, men som har bydd på mykje framifrå musikkskriving frå og om dei amerikanske sørstatane sidan det vart stifta i 1992, i Oxford i Mississippi, av Marc Smirnoff.
Ein titt innom nettsidene vil gi deg eit bilete av breidda og djupna, men ein endå betre måte å få ein smak på, er å skaffe seg The Oxford American Book of Great Music Writing (2012), redigert av Smirnoff, som samlar høgdepunkt frå den rike bladhistoria. Boka er rett og slett framifrå, med tekstar om Leadbelly, Bessie Smith, My Morning Jacket, Jim White, Dusty Springfield og Captain Beefheart, for å nemne ein litt tilfeldig brøkdel. Mellom favorittane mine finst Joe Saccos teikneserie «Portrait of the Artist as an Aging Lightnin’ Hopkins Enthusiast». Og kor mange bøker kan by på eit føreord av Van Dyke Parks?
Øyvind Vågnes
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
For dei som vil orientere seg mot rock, pop, blues, og country som lesarar, med eit blikk mot både det nye og det gamle, det aktuelle og det historiske, er det lett å gripe til eit britisk musikkmagasin i møtet med norske kioskhyller – ikkje minst om du også vil følgje med på det som skjer i USA.
Men det finst alternativ, og somme av dei har rett mykje å by på. Få eg kjenner, har fått opp auga for strålande The Oxford American, som rett nok ikkje eksklusivt er eit musikkblad, men som har bydd på mykje framifrå musikkskriving frå og om dei amerikanske sørstatane sidan det vart stifta i 1992, i Oxford i Mississippi, av Marc Smirnoff.
Ein titt innom nettsidene vil gi deg eit bilete av breidda og djupna, men ein endå betre måte å få ein smak på, er å skaffe seg The Oxford American Book of Great Music Writing (2012), redigert av Smirnoff, som samlar høgdepunkt frå den rike bladhistoria. Boka er rett og slett framifrå, med tekstar om Leadbelly, Bessie Smith, My Morning Jacket, Jim White, Dusty Springfield og Captain Beefheart, for å nemne ein litt tilfeldig brøkdel. Mellom favorittane mine finst Joe Saccos teikneserie «Portrait of the Artist as an Aging Lightnin’ Hopkins Enthusiast». Og kor mange bøker kan by på eit føreord av Van Dyke Parks?
Øyvind Vågnes
Fleire artiklar
Frå omslaget til ein utypisk roman om mellom anna sjakk.
Sjakknerden er litt av ein type. Men særleg i litteraturen vert det lite sex.
Dei fleste som satsar på eigen solkraftproduksjon, vil gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagassar.
Foto: Frank May / NTB
Solkraftproduksjon: «Dei fleste vil vel gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagass.»
Ane Barmen er utdanna skodespelar og musikkvitar. Ho har tidlegare skrive to romanar.
Foto: Maria Olivia Rivedal
Ane Barmen skriv med snert og humor og ein bit alvor om sånt som skjer seg.
Teikning: May Linn Clement
Oppbretta brok i bratta
«Å bretta er i grunnen ‘å gjera bratt’, og i norrønt hadde bretta just tydinga ‘reisa opp, reisa seg’.»
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.
Foto: Nina Djæff
Eit sandkorn i maskineriet
Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.