– Du kjem ikkje til å angre, sa kompisen min, og løfta fram Bobby Charles (1972), debutplata som kom ut det året eg vart fødd.

Vi stod midt i platebutikken Peaches i New Orleans i Louisiana, heimstaten til Charles (1938–2010), så det passa jo greitt å plukke med seg eit eksemplar. Dei fleste biografiar om Bobby Charles fortel at han høyrde Fats Domino ein kveld då han var 15 år, og at det endra livet hans for godt. Det var elles Charles som laga «See You Later, Alligator», noko som må ha hjelpt på med royalties opp gjennom.

Det er lov å meine at Bobby Charles, som har fått godt med speletid etter at eg tok plata ut av kofferten, er ein gløymd klassikar, ikkje berre fordi låtane er fine, men også på grunn av gjengen han fekk med seg: The Band spelar ei prominent rolle på albumet, for Rick Danko spela bass og produserte, saman med John Simon, og både Garth Hudson, Levon Helm og Richard Manuel er viktige for korleis plata høyrest ut. Dukkar opp gjer også Mac Rebennack, som dei fleste vil kjenne som Dr. John, og folk som Ben Keith og Bob Neuwirth. Berre det å høyre Hudsons magi på orgel («Long Face») og trekkspel («Tennessee Blues») igjen var verdt ein neve dollar åleine.

Øyvind Vågnes