Spreidde ljosglimt i ujamn Fosse
Jon Fosse har framleis manande kraft, men kan ikkje spelast på kva måte som helst.
Nils Golberg Mulvik og Marte Engebrigtsen spelar han og ho.
Foto: Øyvind Eide
Nationaltheatret, Amfiscenen
Jon Fosse:
Natta syng sine songar
Regi: Laurent Chétouane
Scenografi og kostyme:
Sanna Dembowski
Den unike posisjonen Jon Fosse har fått som norsk og internasjonal dramatikar, set vi ikkje lenger spørjeteikn ved. På eine sida taler suksessane for seg sjølve, og dessutan ser vi jo, mest kvar gong vi ser noko av han, at tekstane hans faktisk er sjeldan verknadsfulle, både i poetisk forstand og med omsyn til dramatisk effekt. Han er for lengst vorten parodiert på revyscena, men du verda kor det prellar av når vi går attende til kjelda.
Smertefull stemning
Natta syng sine songar er eit tidleg stykke i Fosse-katalogen. Det hadde urpremiere på Rogaland Teater i 1997, og dei av oss som såg det den gongen, hugsar vel enno ei smertefull stemning av depresjon som prega heile persongalleriet. Det var likevel ei vakker skildring av sorg og hjelpeløyse. På Nationaltheatret, i eit dunkelt, minimalistisk scenebilete, får ein meir ei kjensle av apati og likesæle. Den franske regissøren har nok gått til verket med ei less is more-innstilling, og det farlege er at da kan dei typiske, gjentakande dialogane til Fosse bli monotone, keisame.
Nils Golberg Mulvik og Marte Engebrigtsen som det unge paret med samlivsproblem er båe truverdige i uttrykket, men så lenge dei er åleine på scena, vert det ikkje nok dynamikk i spelestilen til at vi orkar å interessere oss særleg for dei.
Underfundig
Jon Fosse har alltid ein underfundig humor mellom linene, men den faktoren får ikkje fokus den første timen i framsyninga, heller ikkje i den underlege scena med foreldrevitjinga, som her blir merkeleg glatt og uinteressant. Først når den nye mannen, slangen i paradiset, spela av Ole Johan Skjelbred, kjem inn i biletet, får denne teaterhendinga ein omstart og kriblande balansegang mellom komedie og tragedie, som mest all god dramatikk har. Herifrå følgjer vi årvakent med på kva som hender. Den djupt alvorlege slutten på handlinga vert det likevel ikkje dekning for i denne tolkinga, det tenderer faktisk mot det smaklause. Og «spreidde ljosglimt» som er nemnt i overskrifta, kan lesast bokstavleg, for ljossettinga, med stendige mørkleggingar, verkar meir pretensiøs enn effektfull. Den til tider svært utydelege diksjonen distraherer òg meir enn han konsentrerer.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Nationaltheatret, Amfiscenen
Jon Fosse:
Natta syng sine songar
Regi: Laurent Chétouane
Scenografi og kostyme:
Sanna Dembowski
Den unike posisjonen Jon Fosse har fått som norsk og internasjonal dramatikar, set vi ikkje lenger spørjeteikn ved. På eine sida taler suksessane for seg sjølve, og dessutan ser vi jo, mest kvar gong vi ser noko av han, at tekstane hans faktisk er sjeldan verknadsfulle, både i poetisk forstand og med omsyn til dramatisk effekt. Han er for lengst vorten parodiert på revyscena, men du verda kor det prellar av når vi går attende til kjelda.
Smertefull stemning
Natta syng sine songar er eit tidleg stykke i Fosse-katalogen. Det hadde urpremiere på Rogaland Teater i 1997, og dei av oss som såg det den gongen, hugsar vel enno ei smertefull stemning av depresjon som prega heile persongalleriet. Det var likevel ei vakker skildring av sorg og hjelpeløyse. På Nationaltheatret, i eit dunkelt, minimalistisk scenebilete, får ein meir ei kjensle av apati og likesæle. Den franske regissøren har nok gått til verket med ei less is more-innstilling, og det farlege er at da kan dei typiske, gjentakande dialogane til Fosse bli monotone, keisame.
Nils Golberg Mulvik og Marte Engebrigtsen som det unge paret med samlivsproblem er båe truverdige i uttrykket, men så lenge dei er åleine på scena, vert det ikkje nok dynamikk i spelestilen til at vi orkar å interessere oss særleg for dei.
Underfundig
Jon Fosse har alltid ein underfundig humor mellom linene, men den faktoren får ikkje fokus den første timen i framsyninga, heller ikkje i den underlege scena med foreldrevitjinga, som her blir merkeleg glatt og uinteressant. Først når den nye mannen, slangen i paradiset, spela av Ole Johan Skjelbred, kjem inn i biletet, får denne teaterhendinga ein omstart og kriblande balansegang mellom komedie og tragedie, som mest all god dramatikk har. Herifrå følgjer vi årvakent med på kva som hender. Den djupt alvorlege slutten på handlinga vert det likevel ikkje dekning for i denne tolkinga, det tenderer faktisk mot det smaklause. Og «spreidde ljosglimt» som er nemnt i overskrifta, kan lesast bokstavleg, for ljossettinga, med stendige mørkleggingar, verkar meir pretensiøs enn effektfull. Den til tider svært utydelege diksjonen distraherer òg meir enn han konsentrerer.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
Oppbretta brok i bratta
«Å bretta er i grunnen ‘å gjera bratt’, og i norrønt hadde bretta just tydinga ‘reisa opp, reisa seg’.»
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.
Foto: Nina Djæff
Eit sandkorn i maskineriet
Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.
Eit hus i Ål kommune vart teke av jordskred under ekstremvêret "Hans" i august i fjor.
Foto: Frederik Ringnes / NTB
Husforsikring i hardt vêr
Kan klimaendringane føre til at også norske heimar blir umoglege å forsikre?
Folkerørsla for lokalsjukehusa demonstrerer mot helseføretakmodellen utanfor Stortinget i 2017.
Foto: Håkon Mosvold Larsen / NTB
Vestre må avslutte konflikter og beklage
«Svært mange av de 300.000 som jobber i Helse-
vesenet, merker daglig følgene av Helseforetaks-
modellen som nå videreføres av Ap og Sp.»
James Rebanks på Lillehammer sist veke.
Foto: Morten A. Strøksnes
Ein mann for alle årstider
LILLEHAMMER: Etter å ha skrive to svært populære bøker om landbruk og sauehald hamna James Rebanks i ei krise som førte han til eit dunvær på Helgeland.