Nationaltheatret, Amfiscenen

Jon Fosse:

Natta syng sine songar

Regi: Laurent Chétouane
Scenografi og kostyme:
Sanna Dembowski

Den unike posisjonen Jon Fosse har fått som norsk og internasjonal dramatikar, set vi ikkje lenger spørjeteikn ved. På eine sida taler suksessane for seg sjølve, og dessutan ser vi jo, mest kvar gong vi ser noko av han, at tekstane hans faktisk er sjeldan verknadsfulle, både i poetisk forstand og med omsyn til dramatisk effekt. Han er for lengst vorten parodiert på revyscena, men du verda kor det prellar av når vi går attende til kjelda.

Smertefull stemning

Natta syng sine songar er eit tidleg stykke i Fosse-katalogen. Det hadde urpremiere på Rogaland Teater i 1997, og dei av oss som såg det den gongen, hugsar vel enno ei smertefull stemning av depresjon som prega heile persongalleriet. Det var likevel ei vakker skildring av sorg og hjelpeløyse. På Nationaltheatret, i eit dunkelt, minimalistisk scenebilete, får ein meir ei kjensle av apati og likesæle. Den franske regissøren har nok gått til verket med ei less is more-innstilling, og det farlege er at da kan dei typiske, gjentakande dialogane til Fosse bli monotone, keisame.

Nils Golberg Mulvik og Marte Engebrigtsen som det unge paret med samlivsproblem er båe truverdige i uttrykket, men så lenge dei er åleine på scena, vert det ikkje nok dynamikk i spelestilen til at vi orkar å interessere oss særleg for dei.

Underfundig

Jon Fosse har alltid ein underfundig humor mellom linene, men den faktoren får ikkje fokus den første timen i framsyninga, heller ikkje i den underlege scena med foreldrevitjinga, som her blir merkeleg glatt og uinteressant. Først når den nye mannen, slangen i paradiset, spela av Ole Johan Skjelbred, kjem inn i biletet, får denne teaterhendinga ein omstart og kriblande balansegang mellom komedie og tragedie, som mest all god dramatikk har. Herifrå følgjer vi årvakent med på kva som hender. Den djupt alvorlege slutten på handlinga vert det likevel ikkje dekning for i denne tolkinga, det tenderer faktisk mot det smaklause. Og «spreidde ljosglimt» som er nemnt i overskrifta, kan lesast bokstavleg, for ljossettinga, med stendige mørkleggingar, verkar meir pretensiøs enn effektfull. Den til tider svært utydelege diksjonen distraherer òg meir enn han konsentrerer.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.