Shakespeare i dampbad
Hud og handklede gjev diverre ikkje denne komedien ny romantisk piff.
Henriette Faye-Schøll som Olivia og Mari Hauge Einbu som Viola.
Foto: Lars Opstad
Oslo Nye Teater
William Shakespeare:
Hva du Will (Helligtrekongersaften)
Omsett av Johannes K. Wiggen og Ilene Sørbøe, etter dansk omsetjing av Niels Brunse
Regi: Runar Hodne
Scenografi: Alva Brosten
Komponist: Sandra Kolstad
Twelfth night (som regel på norsk: Heilagtrekongarsaftan) er ein av Shakespeares mest populære og oftast spelte komediar. Stykket har ei pikant erotisk handling og mykje underfundig, vakker poesi i seg, så så langt er det ikkje rart at både teatermakarar og publikum er glade i det.
Utfordringar
Samstundes har det nokre illusjonsutfordringar som gjer det vanskeleg å spele som rein forviklingskomedie. Intrigen dreier seg rundt eit androgynt tvillingpar, mann og kvinne, som er så like at folk ikkje skil dei frå kvarandre, iallfall ikkje når kvinna kler seg ut som ein mann. Det kan ein mest aldri få til i bokstaveleg forstand på ei scene. Ein må difor plassere stykket på eit metanivå som publikum aksepterer. Nett det har ikkje Oslo Nye Teater fokusert på denne gongen. I staden har dei etter beste evne krydra stykket med publikumsfriande slapstick. Resultatet er diverre at Shakespeares lyriske erotikk kjempar merkbart for å overleve.
Scenografisk og kostymemessig er framsyninga plassert i eit spa, der dei fleste går rundt i badekåpe, nokre med og nokre utan underbukser. Rett nok treng ikkje Shakespeare vere særskilt konkret i stad- og tidstilvisingar, men persongalleriet lyt i det minste kunne markerast i status, så vi skjøner kven som er kven, og kva tilhøve dei har til einannan. Det tek det lang tid før vi skjøner, denne gongen.
Komisk tullball
Stykkets antihelt, tenaren Malvolio, er det tragiske motstykket til dei muntre, forelska unge. Men for at vi skal akseptere at denne personen vert narra og driten ut, bør vi først få sjå at han er blærete og sjølvoppteken og tåpeleg. Stine Feviks Malvolio er berre komisk tullball, og det vert berre stygt og grotesk at ho/han skal audmjukast og hivast ut. I det heile er dei «morosame» innslaga heller langt frå den klassiske komedien. I dei få stundene Shakespeare får ordet på eigne vegner, synest vi mest synd på skodespelarane – og ser kor bra dei kunne gjort dette i ein heilt annan setting.
Til sjuande og sist er det berre Henriette Faye-Schøll, i rolla som grevinne Olivia, som klarer å formidle ein studie av både glupsk erotikk og sårbar maktesløyse i møte med kjærleiken. Her ser vi både den smilande og den gråtande maska, scenekunstens evige vignett.
Elles vert vi òg imponert av Gunnar Eiriksson som narren Fest, som her mest vert ein frekk konferansier, både kroppsleg og songleg i fint kontrollert eleganse. Ikkje minst formidlar han framifrå Sandra Kolstads originalmusikk. Og den er nok eigentleg det beste ved denne teaterhendinga.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Oslo Nye Teater
William Shakespeare:
Hva du Will (Helligtrekongersaften)
Omsett av Johannes K. Wiggen og Ilene Sørbøe, etter dansk omsetjing av Niels Brunse
Regi: Runar Hodne
Scenografi: Alva Brosten
Komponist: Sandra Kolstad
Twelfth night (som regel på norsk: Heilagtrekongarsaftan) er ein av Shakespeares mest populære og oftast spelte komediar. Stykket har ei pikant erotisk handling og mykje underfundig, vakker poesi i seg, så så langt er det ikkje rart at både teatermakarar og publikum er glade i det.
Utfordringar
Samstundes har det nokre illusjonsutfordringar som gjer det vanskeleg å spele som rein forviklingskomedie. Intrigen dreier seg rundt eit androgynt tvillingpar, mann og kvinne, som er så like at folk ikkje skil dei frå kvarandre, iallfall ikkje når kvinna kler seg ut som ein mann. Det kan ein mest aldri få til i bokstaveleg forstand på ei scene. Ein må difor plassere stykket på eit metanivå som publikum aksepterer. Nett det har ikkje Oslo Nye Teater fokusert på denne gongen. I staden har dei etter beste evne krydra stykket med publikumsfriande slapstick. Resultatet er diverre at Shakespeares lyriske erotikk kjempar merkbart for å overleve.
Scenografisk og kostymemessig er framsyninga plassert i eit spa, der dei fleste går rundt i badekåpe, nokre med og nokre utan underbukser. Rett nok treng ikkje Shakespeare vere særskilt konkret i stad- og tidstilvisingar, men persongalleriet lyt i det minste kunne markerast i status, så vi skjøner kven som er kven, og kva tilhøve dei har til einannan. Det tek det lang tid før vi skjøner, denne gongen.
Komisk tullball
Stykkets antihelt, tenaren Malvolio, er det tragiske motstykket til dei muntre, forelska unge. Men for at vi skal akseptere at denne personen vert narra og driten ut, bør vi først få sjå at han er blærete og sjølvoppteken og tåpeleg. Stine Feviks Malvolio er berre komisk tullball, og det vert berre stygt og grotesk at ho/han skal audmjukast og hivast ut. I det heile er dei «morosame» innslaga heller langt frå den klassiske komedien. I dei få stundene Shakespeare får ordet på eigne vegner, synest vi mest synd på skodespelarane – og ser kor bra dei kunne gjort dette i ein heilt annan setting.
Til sjuande og sist er det berre Henriette Faye-Schøll, i rolla som grevinne Olivia, som klarer å formidle ein studie av både glupsk erotikk og sårbar maktesløyse i møte med kjærleiken. Her ser vi både den smilande og den gråtande maska, scenekunstens evige vignett.
Elles vert vi òg imponert av Gunnar Eiriksson som narren Fest, som her mest vert ein frekk konferansier, både kroppsleg og songleg i fint kontrollert eleganse. Ikkje minst formidlar han framifrå Sandra Kolstads originalmusikk. Og den er nok eigentleg det beste ved denne teaterhendinga.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Det er berre Henriette Faye-Schøll som klarer å formidle både glupsk erotikk og sårbar maktesløyse.
Fleire artiklar
Det går mykje kjøt gjennom anlegga til Nortura i desse dagar. Men kva veit dei eigentleg om kvaliteten på det?
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Slaktetid
Så er det offisielt: Kvalitetssjekken på slakteria er ikkje anna enn eit volummål.
Skodespelarane er plasserte i ein kvit kube.
Foto: Den Nationale Scene
Den vanskelege, men nødvendige venskapen
I vårt sted byr på fint samspel i ein rik og lågmælt tekst, som kunne tent på å bli kutta litt.
Alexander L. Kielland (Espen Hana) stig ned frå sokkelen til sine to kvinner, Lisa (Malene Wadel i gult) og Beate (Marianne Holter i blått). I bakgrunnen ramnen (Matias Kuoppala) og Bjørnstjerne Bjørnson (Amund Harboe).
Foto: Grethe Nygaard / Rogaland Teater
Når Kielland stig ned frå sokkelen
Det er 175 år sidan forfattaren Alexander L. Kielland blei fødd. No vert han feira med eit biografisk portrett på teaterscena.
Tom Roger Aadland kan sjå tilbake på 20 år som artist.
Foto: Birte Magnussen
Ein mangslungen veg
Tom Roger Aadland er ein av landets aller mest solide låtskrivarar.
Johannes Engelsen Espedals «Brottsjø» (2023) er laga av eit gamalt stakittgjerde frå kyrkjegarden ved Hoff kyrkje på Toten.
Foto: Eva Furseth
Retrobølgje på Haustutstillinga
Haustutstillinga 2024 er ei spenstig og særs variert utstilling. Her er det ingen kunstnarar som trampar i takt.