Oslo Nye Teater

William Shakespeare:

Hva du Will (Helligtre­kongersaften)

Omsett av Johannes K. Wiggen og Ilene Sørbøe, etter dansk omsetjing av Niels Brunse
Regi: Runar Hodne
Scenografi: Alva Brosten
Komponist: Sandra Kolstad

Twelfth night (som regel på norsk: Heilagtrekongarsaftan) er ein av Shakespeares mest populære og oftast spelte komediar. Stykket har ei pikant erotisk handling og mykje underfundig, vakker poesi i seg, så så langt er det ikkje rart at både teatermakarar og publikum er glade i det.

Utfordringar

Samstundes har det nokre illusjonsutfordringar som gjer det vanskeleg å spele som rein forviklingskomedie. Intrigen dreier seg rundt eit androgynt tvillingpar, mann og kvinne, som er så like at folk ikkje skil dei frå kvarandre, iallfall ikkje når kvinna kler seg ut som ein mann. Det kan ein mest aldri få til i bokstaveleg forstand på ei scene. Ein må difor plassere stykket på eit metanivå som publikum aksepterer. Nett det har ikkje Oslo Nye Teater fokusert på denne gongen. I staden har dei etter beste evne krydra stykket med publikumsfriande slapstick. Resultatet er diverre at Shakespeares lyriske erotikk kjempar merkbart for å overleve.

Scenografisk og kostymemessig er framsyninga plassert i eit spa, der dei fleste går rundt i badekåpe, nokre med og nokre utan underbukser. Rett nok treng ikkje Shakespeare vere særskilt konkret i stad- og tidstilvisingar, men persongalleriet lyt i det minste kunne markerast i status, så vi skjøner kven som er kven, og kva tilhøve dei har til einannan. Det tek det lang tid før vi skjøner, denne gongen.

Komisk tullball

Stykkets antihelt, tenaren Malvolio, er det tragiske motstykket til dei muntre, forelska unge. Men for at vi skal akseptere at denne personen vert narra og driten ut, bør vi først få sjå at han er blærete og sjølvoppteken og tåpeleg. Stine Feviks Malvolio er berre komisk tullball, og det vert berre stygt og grotesk at ho/han skal audmjukast og hivast ut. I det heile er dei «morosame» innslaga heller langt frå den klassiske komedien. I dei få stundene Shakespeare får ordet på eigne vegner, synest vi mest synd på skodespelarane – og ser kor bra dei kunne gjort dette i ein heilt annan setting.

Til sjuande og sist er det berre Henriette Faye-Schøll, i rolla som grevinne Olivia, som klarer å formidle ein studie av både glupsk erotikk og sårbar maktesløyse i møte med kjærleiken. Her ser vi både den smilande og den gråtande maska, scenekunstens evige vignett.

Elles vert vi òg imponert av Gunnar Eiriksson som narren Fest, som her mest vert ein frekk konferansier, både kroppsleg og songleg i fint kontrollert eleganse. Ikkje minst formidlar han framifrå Sandra Kolstads originalmusikk. Og den er nok eigentleg det beste ved denne teaterhendinga.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.