Migrasjon – eksplosjon
Stykket om kvardagsrasisme er performativt sterkt, men går for lenge i femte gir.
Evelyn Rasmussen Osazuwa, Seda Witt og Selome Emnetu står på scena i det nyskrivne stykket.
Foto: Erika Hebbert
Torshovteateret /Nationaltheatret
Camara Lundestad Joof:
De må føde oss eller pule oss for å elske oss
Regi: Ole Johan Skjelbred
Scenografi: Ane Ledang
Aasheim
Lysdesign: Mathias Lundgren
At eit teaterstykke ikkje nødvendigvis er eit skodespel med rollefigurar og framskridande handling lenger, sjå, det får vi vel snart avfinne oss med. Eit tradisjonelt skodespel er i alle høve ikkje dette nye stykket av Camara Lundestad Joof, den nye husdramatikaren på Nationaltheatret.
Den runde scena på Torshovteateret er denne gongen utstyrt som ein slags nonfigurativ showarena, dominert av eit stoffleg, kongeblått fossefall, eigentleg enorme trådpompongar. Dei tre kvinnelege skodespelarane er iført lekre, spektakulære kostyme med svarte sirklar i mønstera. Overgangane i handlinga, i den grad det finst handling, vert markerte av raffinerte lysverknader.
Konflikt og dilemma
I denne innramminga speler dei tre unge damene ut konfliktar og ulike dilemma ved å vere ikkje-kvit nordmann, eller nordkvinne, då, i eit samfunn som tilsynelatande er inkluderande.
Det heile opnar med ein sterkt utagerande monolog frå Selome Emnetu, der ho luftar ut frustrasjonane over å vere omgjeven av inkompetanse i samanhengar der det tydelegvis er forventa at ein skal vere audmjuk, smilande og nikkande. Denne byrjinga er fantastisk, både tekstleg og performativt, og ho lovar mykje.
Tæl og temperament
Når det ikkje vert like engasjerande heile vegen fram, er det ikkje skodespelarane det strandar på. Både Seda Witt og Evelyn Rasmussen Osazuwa har, nett som Emnetu, tæl og temperament, galenskap og vittig ironi nok til å spisse poenga i teksten.
Etter kvart er det likevel ikkje godt å seie om det er teksten som ikkje er nyansert nok, eller om det er Ole Johan Skjelbreds eruptive regi som stundvis overkøyrer innhaldet. Det vert likevel uunngåeleg, etter kvart, at vi meir lèt oss imponere av tre festlege skodespelarar, enn vi lèt oss treffe av alvoret. Og slik sett vert òg den halvannan time lange framsyninga i lengste laget, faktisk.
Men kraft og utstråling er det nok av i desse damene, å jau!
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Torshovteateret /Nationaltheatret
Camara Lundestad Joof:
De må føde oss eller pule oss for å elske oss
Regi: Ole Johan Skjelbred
Scenografi: Ane Ledang
Aasheim
Lysdesign: Mathias Lundgren
At eit teaterstykke ikkje nødvendigvis er eit skodespel med rollefigurar og framskridande handling lenger, sjå, det får vi vel snart avfinne oss med. Eit tradisjonelt skodespel er i alle høve ikkje dette nye stykket av Camara Lundestad Joof, den nye husdramatikaren på Nationaltheatret.
Den runde scena på Torshovteateret er denne gongen utstyrt som ein slags nonfigurativ showarena, dominert av eit stoffleg, kongeblått fossefall, eigentleg enorme trådpompongar. Dei tre kvinnelege skodespelarane er iført lekre, spektakulære kostyme med svarte sirklar i mønstera. Overgangane i handlinga, i den grad det finst handling, vert markerte av raffinerte lysverknader.
Konflikt og dilemma
I denne innramminga speler dei tre unge damene ut konfliktar og ulike dilemma ved å vere ikkje-kvit nordmann, eller nordkvinne, då, i eit samfunn som tilsynelatande er inkluderande.
Det heile opnar med ein sterkt utagerande monolog frå Selome Emnetu, der ho luftar ut frustrasjonane over å vere omgjeven av inkompetanse i samanhengar der det tydelegvis er forventa at ein skal vere audmjuk, smilande og nikkande. Denne byrjinga er fantastisk, både tekstleg og performativt, og ho lovar mykje.
Tæl og temperament
Når det ikkje vert like engasjerande heile vegen fram, er det ikkje skodespelarane det strandar på. Både Seda Witt og Evelyn Rasmussen Osazuwa har, nett som Emnetu, tæl og temperament, galenskap og vittig ironi nok til å spisse poenga i teksten.
Etter kvart er det likevel ikkje godt å seie om det er teksten som ikkje er nyansert nok, eller om det er Ole Johan Skjelbreds eruptive regi som stundvis overkøyrer innhaldet. Det vert likevel uunngåeleg, etter kvart, at vi meir lèt oss imponere av tre festlege skodespelarar, enn vi lèt oss treffe av alvoret. Og slik sett vert òg den halvannan time lange framsyninga i lengste laget, faktisk.
Men kraft og utstråling er det nok av i desse damene, å jau!
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Gunnhild Øyehaug har skrive bøker i mange sjangrar etter diktdebuten i 1998. Ho er også lærar ved Skrivekunstakademiet i Hordaland.
Foto: Helge Skodvin
Bulletinar frå ein medviten romanperson
Gunnhild Øyehaug skriv friskt og morosamt om draum og røynd i metaland.
VINNAREN: På søndag vart Herbert Kickls Fridomsparti (FPÖ) for første gongen største parti i det austerrikske parlamentsvalet. Får partiet makt, vil dei jobbe for å oppheve sanksjonar mot Russland.
Foto: Lisa Leutner / Reuters/ NTB
Politikk i grenseland
Austerrikarane ser på seg sjølv som ein fredsnasjon. Likevel røystar ein tredel på prorussiske høgrepopulistar.
Butikkvindauge i Worth Avenue i Palm Beach i Florida.
Alle foto: Håvard Rem
Det blonde reservatet
PALM BEACH: Krig og folkevandring verkar inn på alle vestlege val. Eit amerikansk presidentval kan verka andre vegen òg.
Joaquin Phoenix spelar hovudrolla som Joker.
Foto: Warner Bros. Discovery
Dyster dobbeldose
Denne runden med Jokeren ber det same mørket med nye tonar.
I hamnebassenget om lag her lét Dia í Geil seg døype grytidleg ein kald oktobersøndag for snart 150 år sidan. Det var starten på vekkinga som gjorde Brø¿rasamkoman til eit livskraftig samfunn som framleis styrer mykje på Færøyane.
Alle foto: Hallgeir Opedal
Om Gud og lausriving
Siste dag i oktober i 1880 lét Dia í Geil seg døype i hamnebassenget i Tórshavn, og etter det skulle Færøyane aldri bli det same.