Grusomhetens Teater

Idé og regi: Lars Øyno

Lament III

Musikk: Tristan Honsinger
Lysdesign: Jan Skomakerstuen
Produsent: Claudia Lucacel

Den livsfriske institusjonen Grusomhetens Teater har no i tretti år vore ein original villblome i norsk teaterliv, heile tida med skodespelaren og regissøren Lars Øyno som gründer. Kommersielle kan ingen kalle dei, men dei vekslar stadig vekk overraskande mellom eksperimentelt, introvert teater og klassisk dramatikk. Og aldri liknar det dei gjer, på det ein ser på institusjonsteatera.

Framsyninga dei syner i desse dagar, er eigentleg siste del av ein slags trilogi, eller, om ein vil, ei vidareføring av eit prosjekt som har vakse vidare.

I ein viss mon er det fellesskap mellom denne framsyninga og Danse Macabre, som vi såg for få veker sidan på Det Norske Teatret, i det at dei handlar om kvinners naud og desperasjon i krigs- og krisetilstand. I Lament III er det likevel eit ordlaust spel, der ni kvinner – norske og utanlandske – uttrykkjer seg med rørsle, gråt og skrik åleine. Det einaste av tekst som vert framført, kjem frå musikaren Tristan Honsiger, som spelar cello mellom sekvensane. Kvinnene er i svarte klede, alle har langt hår, og vi ser knapt andletet.

Sjølv om dette neppe kan opplevast som eit drama med start, framgang og slutt, har teaterhendinga både ein fast estetisk struktur og ein musikalitet som set seg i medvitet.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.