JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

TeaterMeldingar

Kvinnerop mot muren

Lament III er pantomimisk i grenseland mellom teater og kunstinstallasjon.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Ni skodespelarar og ein cellist er på scena.

Ni skodespelarar og ein cellist er på scena.

Foto: Claudia Lucacel

Ni skodespelarar og ein cellist er på scena.

Ni skodespelarar og ein cellist er på scena.

Foto: Claudia Lucacel

1554
20220923
1554
20220923

Grusomhetens Teater

Idé og regi: Lars Øyno

Lament III

Musikk: Tristan Honsinger
Lysdesign: Jan Skomakerstuen
Produsent: Claudia Lucacel

Den livsfriske institusjonen Grusomhetens Teater har no i tretti år vore ein original villblome i norsk teaterliv, heile tida med skodespelaren og regissøren Lars Øyno som gründer. Kommersielle kan ingen kalle dei, men dei vekslar stadig vekk overraskande mellom eksperimentelt, introvert teater og klassisk dramatikk. Og aldri liknar det dei gjer, på det ein ser på institusjonsteatera.

Framsyninga dei syner i desse dagar, er eigentleg siste del av ein slags trilogi, eller, om ein vil, ei vidareføring av eit prosjekt som har vakse vidare.

I ein viss mon er det fellesskap mellom denne framsyninga og Danse Macabre, som vi såg for få veker sidan på Det Norske Teatret, i det at dei handlar om kvinners naud og desperasjon i krigs- og krisetilstand. I Lament III er det likevel eit ordlaust spel, der ni kvinner – norske og utanlandske – uttrykkjer seg med rørsle, gråt og skrik åleine. Det einaste av tekst som vert framført, kjem frå musikaren Tristan Honsiger, som spelar cello mellom sekvensane. Kvinnene er i svarte klede, alle har langt hår, og vi ser knapt andletet.

Sjølv om dette neppe kan opplevast som eit drama med start, framgang og slutt, har teaterhendinga både ein fast estetisk struktur og ein musikalitet som set seg i medvitet.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Grusomhetens Teater

Idé og regi: Lars Øyno

Lament III

Musikk: Tristan Honsinger
Lysdesign: Jan Skomakerstuen
Produsent: Claudia Lucacel

Den livsfriske institusjonen Grusomhetens Teater har no i tretti år vore ein original villblome i norsk teaterliv, heile tida med skodespelaren og regissøren Lars Øyno som gründer. Kommersielle kan ingen kalle dei, men dei vekslar stadig vekk overraskande mellom eksperimentelt, introvert teater og klassisk dramatikk. Og aldri liknar det dei gjer, på det ein ser på institusjonsteatera.

Framsyninga dei syner i desse dagar, er eigentleg siste del av ein slags trilogi, eller, om ein vil, ei vidareføring av eit prosjekt som har vakse vidare.

I ein viss mon er det fellesskap mellom denne framsyninga og Danse Macabre, som vi såg for få veker sidan på Det Norske Teatret, i det at dei handlar om kvinners naud og desperasjon i krigs- og krisetilstand. I Lament III er det likevel eit ordlaust spel, der ni kvinner – norske og utanlandske – uttrykkjer seg med rørsle, gråt og skrik åleine. Det einaste av tekst som vert framført, kjem frå musikaren Tristan Honsiger, som spelar cello mellom sekvensane. Kvinnene er i svarte klede, alle har langt hår, og vi ser knapt andletet.

Sjølv om dette neppe kan opplevast som eit drama med start, framgang og slutt, har teaterhendinga både ein fast estetisk struktur og ein musikalitet som set seg i medvitet.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Flytande gull: Få ting er så godt som olivenolje – om han er rette typen.

Flytande gull: Få ting er så godt som olivenolje – om han er rette typen.

Foto: Pxhere.com

Frå matfatetKunnskap

Olivenolje

Jomfruer veit visst ikkje alltid å ta seg betalt.

Siri Helle
Flytande gull: Få ting er så godt som olivenolje – om han er rette typen.

Flytande gull: Få ting er så godt som olivenolje – om han er rette typen.

Foto: Pxhere.com

Frå matfatetKunnskap

Olivenolje

Jomfruer veit visst ikkje alltid å ta seg betalt.

Siri Helle

Foto: Paal Audestad

BokMeldingar

Ho som får ting til å skje

I Jægtnes’ fantasifulle soge går fakta og fiksjon opp i ein medrivande heilskap.

Hilde Vesaas

Foto: Paal Audestad

BokMeldingar

Ho som får ting til å skje

I Jægtnes’ fantasifulle soge går fakta og fiksjon opp i ein medrivande heilskap.

Hilde Vesaas

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis