Kvinnerop mot muren
Lament III er pantomimisk i grenseland mellom teater og kunstinstallasjon.
Ni skodespelarar og ein cellist er på scena.
Foto: Claudia Lucacel
Grusomhetens Teater
Idé og regi: Lars Øyno
Lament III
Musikk: Tristan Honsinger
Lysdesign: Jan Skomakerstuen
Produsent: Claudia Lucacel
Den livsfriske institusjonen Grusomhetens Teater har no i tretti år vore ein original villblome i norsk teaterliv, heile tida med skodespelaren og regissøren Lars Øyno som gründer. Kommersielle kan ingen kalle dei, men dei vekslar stadig vekk overraskande mellom eksperimentelt, introvert teater og klassisk dramatikk. Og aldri liknar det dei gjer, på det ein ser på institusjonsteatera.
Framsyninga dei syner i desse dagar, er eigentleg siste del av ein slags trilogi, eller, om ein vil, ei vidareføring av eit prosjekt som har vakse vidare.
I ein viss mon er det fellesskap mellom denne framsyninga og Danse Macabre, som vi såg for få veker sidan på Det Norske Teatret, i det at dei handlar om kvinners naud og desperasjon i krigs- og krisetilstand. I Lament III er det likevel eit ordlaust spel, der ni kvinner – norske og utanlandske – uttrykkjer seg med rørsle, gråt og skrik åleine. Det einaste av tekst som vert framført, kjem frå musikaren Tristan Honsiger, som spelar cello mellom sekvensane. Kvinnene er i svarte klede, alle har langt hår, og vi ser knapt andletet.
Sjølv om dette neppe kan opplevast som eit drama med start, framgang og slutt, har teaterhendinga både ein fast estetisk struktur og ein musikalitet som set seg i medvitet.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Grusomhetens Teater
Idé og regi: Lars Øyno
Lament III
Musikk: Tristan Honsinger
Lysdesign: Jan Skomakerstuen
Produsent: Claudia Lucacel
Den livsfriske institusjonen Grusomhetens Teater har no i tretti år vore ein original villblome i norsk teaterliv, heile tida med skodespelaren og regissøren Lars Øyno som gründer. Kommersielle kan ingen kalle dei, men dei vekslar stadig vekk overraskande mellom eksperimentelt, introvert teater og klassisk dramatikk. Og aldri liknar det dei gjer, på det ein ser på institusjonsteatera.
Framsyninga dei syner i desse dagar, er eigentleg siste del av ein slags trilogi, eller, om ein vil, ei vidareføring av eit prosjekt som har vakse vidare.
I ein viss mon er det fellesskap mellom denne framsyninga og Danse Macabre, som vi såg for få veker sidan på Det Norske Teatret, i det at dei handlar om kvinners naud og desperasjon i krigs- og krisetilstand. I Lament III er det likevel eit ordlaust spel, der ni kvinner – norske og utanlandske – uttrykkjer seg med rørsle, gråt og skrik åleine. Det einaste av tekst som vert framført, kjem frå musikaren Tristan Honsiger, som spelar cello mellom sekvensane. Kvinnene er i svarte klede, alle har langt hår, og vi ser knapt andletet.
Sjølv om dette neppe kan opplevast som eit drama med start, framgang og slutt, har teaterhendinga både ein fast estetisk struktur og ein musikalitet som set seg i medvitet.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Una og Diddi er to storforelska studentar som må halde forholdet skjult, fordi Diddi alt har ein kjærast.
Foto: Arthaus
Gjennombrotet
Elín Hall herjar i dette vakre, velskrivne dramaet av Rúnar Rúnarsson.
Greil Marcus er musikkskribent og kulturanalytikar.
Foto: Thierry Arditti / Courtesy of Yale University Press
Kvifor Marcus skriv
Den nye boka til Greil Marcus er ein kamuflert sjølvbiografi.
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Erling Kittelsen er blant dei mest mangsidige av norske poetar, skriv Jan Erik Vold.
Rondanecupen på Otta er ei bridgetevling stinn av tradisjon.
Foto: Otta bridgeklubb
«Det finst bridgespelarar i kvar ein avkrok.»
Jill Stein på eit valkampmøte i Dearborn i Michigan 6. oktober. I vippestaten Michigan fryktar demokratane at Stein skal ta mange røyster frå Harris.
Foto: Rebecca Cook / Reuters / NTB
Stein kan velte lasset
Jill Stein, kandidaten til Dei grøne, er valjokeren demokratane gjerne skulle vore forutan.