Nationaltheatret

Lars Norén:

Etter stillheten

Omsett av Arne Lygre
Regi: Eirik Stubø
Scenografi/kostyme: Erlend Birkeland
Lys: Norunn Standal

Det er påfallande, når ein fyrst kjem på det, kor mykje Lars Noréns siste stykke har til felles med Henrik Ibsens sluttstrek, Når vi døde vågner. Handlinga i båe stykka er som ein slags dom over livet til dramatikaren, og i form har båe stykka ein nær surrealistisk struktur. Det er eit tydelig brot med den tidlegare verkskatalogen til både Ibsen og Norén.

I denne tette einaktaren Etter stillheten vert personane og dialogane deira forvirrande til å byrje med, av di det tek ei stund før vi merkar at dette er hinsides røynd. Dette er faktisk på eggen mellom draum og vake; her snakkar levande og daude saman, og nokre av personane er kan hende ikkje «verkelege».

Skal vi vere ærlege, må vi vel vedgå at vi tykkjer Norén har gjenteke seg sjølv vel mykje i val av tema. Det er gjerne ekteskaps- og familiehelvetet som skal løftast fram. Han får likevel mest alltid fascinerande rollefigurar ut av stoffet – og god mat for skodespelarar.

Nationaltheatret har òg sett gode krefter inn med Kai Remlov, Fridtjof Saaheim, Liv Bernhoft Osa, Birgitte Larsen og ein uttrykksfull liten gut, Bobo Hedin. Særleg Remlov har her ei paradoksalt resignert, men kraftfull stund som ein bitter, kverulerande far.

I desse dagar har teateret sendt ut ein digital versjon av denne framsyninga, i påvente av ein vonleg reell scenepremiere i mai. Ein TV-versjon ter seg sjølvsagt heilt annleis enn ei teaterframsyning, av di det er kameraførarane som bestemmer kvar vi skal feste blikket. Men andleta kjem godt til sin rett her, på lag med særs god lysdesign.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.