Det vakre, det stygge – og kunsten
Nerdrums tekst er interessant, men framsyninga er noko ujamn.
Per Christian Ellefsen spelar Immanuel Kant.
Foto: TBS Gallery
TBS Gallery / Tidsskriftet Sivilisasjonen
Odd Nerdrum:
Immanuel Kants siste dager
Regi: Aftur S. Nerdrum og Adara S. Ryum
Scene: Brynjar Moe og Jikke Gruwel
Det er ikkje utan nyfikne ein går for å sjå eit skodespel av Odd Nerdrum, ein tekst vi veit er ein litterær kommentar til kunstnarmanifestet hans, og eit stykke vi veit har vore refusert av Nationaltheatret.
Nerdrum har både imponert og provosert i mange tiår no. Stykket han har skrive, og som no har vore spela på TBS Gallery i Oscars gate, tek for seg eit fantasimøte mellom filosofen og kunstkritikaren Immanuel Kant (1724–1804) og målaren og kunstimitatoren Han van Meegeren (1890–1947). Kants ideal om genuin originalitet som sjølve grunnmuren for all kunst kjem såleis i dialog med Meegerens motsvar om det klassiske, det gjenkjennelege som naudsynt kunstelement.
Skodespelet har ein ganske så klassisk, tradisjonell struktur, og dialogane har for det meste fin realistisk kraft. Framstillinga av personen Kant har mykje av den menneskelege avdekkinga, steg for steg, som gode teaterstykke gjerne har. Konstellasjonen mellom han og Meegeren er i utgangspunktet spennande, men blir diverre for langvarig, og her lyt ein nok innsjå at Nerdrums private ærend og kunstsyn vert litt for tydeleg. Og kor komparativt er eigentleg Kants homo-pedofile skamkjensle i høve til kunstsynet hans? Skulle dette stykket vidare til ein større scene, ville nok ein dramaturgisk innstramming tvinge seg på.
Med omsyn til sjølve framsyninga er det òg tydeleg at ikkje heile ensemblet held same profesjonelle nivå. Per Christian Ellefsen skaper ein storarta emosjonell og desperat karakter av Immanuel Kant, og det er vanskeleg å sjå kor dette ville ført hen utan han i hovudrolla. Mot slutten av stykket byrjar vi likevel òg å oppdage Fredrik Hermansen i den interessante rolla som tenaren Lampe, ein stramt halden rollestudie.
Utan å kunne konstatere nokon sensasjon kan vi heilt klårt anerkjenne TBS Gallery og tidsskriftet Sivilisasjonen for eit artig kulturelt initiativ.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
TBS Gallery / Tidsskriftet Sivilisasjonen
Odd Nerdrum:
Immanuel Kants siste dager
Regi: Aftur S. Nerdrum og Adara S. Ryum
Scene: Brynjar Moe og Jikke Gruwel
Det er ikkje utan nyfikne ein går for å sjå eit skodespel av Odd Nerdrum, ein tekst vi veit er ein litterær kommentar til kunstnarmanifestet hans, og eit stykke vi veit har vore refusert av Nationaltheatret.
Nerdrum har både imponert og provosert i mange tiår no. Stykket han har skrive, og som no har vore spela på TBS Gallery i Oscars gate, tek for seg eit fantasimøte mellom filosofen og kunstkritikaren Immanuel Kant (1724–1804) og målaren og kunstimitatoren Han van Meegeren (1890–1947). Kants ideal om genuin originalitet som sjølve grunnmuren for all kunst kjem såleis i dialog med Meegerens motsvar om det klassiske, det gjenkjennelege som naudsynt kunstelement.
Skodespelet har ein ganske så klassisk, tradisjonell struktur, og dialogane har for det meste fin realistisk kraft. Framstillinga av personen Kant har mykje av den menneskelege avdekkinga, steg for steg, som gode teaterstykke gjerne har. Konstellasjonen mellom han og Meegeren er i utgangspunktet spennande, men blir diverre for langvarig, og her lyt ein nok innsjå at Nerdrums private ærend og kunstsyn vert litt for tydeleg. Og kor komparativt er eigentleg Kants homo-pedofile skamkjensle i høve til kunstsynet hans? Skulle dette stykket vidare til ein større scene, ville nok ein dramaturgisk innstramming tvinge seg på.
Med omsyn til sjølve framsyninga er det òg tydeleg at ikkje heile ensemblet held same profesjonelle nivå. Per Christian Ellefsen skaper ein storarta emosjonell og desperat karakter av Immanuel Kant, og det er vanskeleg å sjå kor dette ville ført hen utan han i hovudrolla. Mot slutten av stykket byrjar vi likevel òg å oppdage Fredrik Hermansen i den interessante rolla som tenaren Lampe, ein stramt halden rollestudie.
Utan å kunne konstatere nokon sensasjon kan vi heilt klårt anerkjenne TBS Gallery og tidsskriftet Sivilisasjonen for eit artig kulturelt initiativ.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Tekniske problem mellom Carlsen og Niemann.
Foto: Chess.com
Skandaleduellen
«Før Speed Chess Championship var eg 'gira'. Dette var så spanande som moderne sjakk kan vera.»
Kor mykje skal den enkelte forelder ha å seie over barnet? Spørsmålet er til vurdering når barnelova skal oppdaterast.
Foto: Sara Johannessen Meek / NTB
Flytterett eller vetorett?
Skal mor eller far kunne ta med seg barna og flytte langt bort etter eit samlivsbrot? Barne- og familiedepartementet vil gjere det vanskelegare for fleire, men møter motstand.
Den norske komponisten Sigurd Lie (1871–1904).
Klår kulokk
Der er både norsk og tysk nasjonalromantikk i Sigurd Lies romansar.
Gulrotsuppe med eit dryss graslauk og olivenolje.
Foto: Dagfinn Nordbø
Suppehimmelen
«Eg skjønar meg ikkje på kakebakst, for oppskriftene er så biskopstrenge, dei har lite slingringsmon for kreative påhitt.»
Jasmine Trinca i hovudrolla som Maria Montessori, som med ein ny pedagogikk la grunnlaget for montessoriskular over heile verda.
Foto: Another World Entertainment
Traust revolusjon
Det er null nytt i filmen om nyskapingane til Maria Montessori.