Nationaltheatret

Mads Bones og Kyrre Havdal:

Alice i Vidunderland

Fritt etter Lewis Carrolls Alice in Wonderland
Regi: Mads Bones
Scenografi: Gjermund
Andresen
Komponist: Kyrre Havdal

Alice in Wonderland er ei av dei underlegaste og sjangermessig mest uregjerlege barneforteljingane i verdslitteraturen. I dag vil nok mange kalle denne klassikaren for ei av fantasylitteraturens jordmødrer. Sjølv må eg vedgå at eg aldri heilt ut har skjøna korkje handlinga eller moralen i historia, sjølv ikkje i Walt Disneys relativt lettfattelege teikneversjon.

Men det er kan hende ikkje naudsynt. I den versjonen som no går på Nationaltheatret, signert den kreative kunstnarduoen Bones og Havdal, får vi i alle høve plassert trongen den unge Alice har til å finne seg sjølv, i grenselandet mellom draum og røynd. Ho er her ein usikker tenåring som ber på både ei sorg og ei framandkjensle overfor vaksenverda. Framsyninga er festleg og påkosta med storstilt scenografi og flotte, fantasifulle kostyme, og mange gøyale skodespelarprestasjonar. Likevel er det nok mest dei vaksne som ler, og det som skal vere bodskapen i stykket, går nok meir inn hjå foreldre enn hjå born.

Krasjlanding

Starten på stykket er ein konfirmasjonsmiddag, nærast ein satirisk sketsj om den kommunikative krasjlandinga mellom vaksne og tenåringar. Her kan nok mange familiefolk kome i stuss, for dette verkar ikkje som barneteater i det heile. Men så går vi over i draumeflukta til Alice. Ho stig inn i eit land der menneskelege eigenskapar er fest til dyr og fantasifigurar som kan snakke. Mykje vaksenhumor er det nok her òg, men i dette universet kan Alice kommunisere på ordentleg, og både gjennom leik og farar, gjennom vennskap og trugande fiendskap anar vi kvar erkjenningsreisa til Alice skal ende.

Her er det figurar som både morar og rører oss, ikkje minst den smilande Filurkatten (Henriette Marø), Kålormen som blir sommarfugl (Anne Guri Tvedt), Harry Harefrøken (Hallvard Holmen), Musa (Gisken Armand) og Hjerterdronninga (Anneke von der Lippe). Vi skal heller ikkje gløyme den travle kvite kaninen (Herman Bernhoft). Midt i det heile er Kjersti Tveterås ei både audmjukt utforskande og rank, uredd Alice.

Fragmentarisk

Den største utfordringa med framsyninga er nok at handlinga ikkje har noka soleklår framdrift, og det gjer at det heile, særleg før pausen, kan verke noko fragmentarisk. Når vi ikkje heilt veit kvar Alice vil hen, er vi ikkje så spente på kva som skal hende i neste scene. Elles er det ingen ting å utsetje på songtekstar og musikk, dette svingar det faktisk stort av. Det er ikkje fyrste gongen Mads Bones og Kyrre Havdal har dryssa musikalsk tryllestøv over eit klassisk tema, og desse karane kjem vi til å høyre meir frå.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.