Bok
Ro vekk uroa
Malurtveien 10 er ein solid og vakker roman om generasjonar som er lenka saman.
Maria Sand er aktuell med roman nummer to.
Foto: Paal Audestad
Eg har aldri tenkt over at ordet ro er eit homonym, altså at ordet eigentleg er fleire ord med fleire tydingar. Når eg slår opp ordet i ordboka, får eg faktisk heile fem ulike treff. I Maria Sands andre roman er det dette med å finne ro og å ro ein båt som fleire gongar gjentek seg, og kanskje er det nettopp dette meditative ved å bruke årene romanfigurane treng meir av.
Tak etter tak
Teksten krinsar rundt fem generasjonar på ulike stader på Austlandet. Tittelen på romanen er henta frå ei adresse i Bærum der mormora og morfaren til eg-personen Mi bur. Mi er mykje der i barndommen då foreldra hennar, i likskap med fleire i familien, jobbar innan teater og er mykje bortreiste frå leilegheita på Frogner.
I eit nydeleg anslag blir vi tatt med heilt tilbake til 1925 der vi treffer Agnes, oldemor til Mi. Kvar morgon ror ho, i eigen båt, over sjøen, eller havet, som Mjøsa òg blir kalla i romanen, til skulen der ho jobbar og snart skal oppleve eit traume ho aldri kjem over: at ein av elevane hennar dør i skulegarden. Dotter til Agnes, eller mormor til Mi, skal òg oppleve eit liknande traume.
I tekstens notid finn vi Mi, som bur i Svartskog med mann og barn og strevar med det småbarnsmødrer flest strevar med, men òg med meir enn det. I likskap med dei andre kvinnene i familien er ho svært engsteleg av seg; det er som om det ligg i DNA-koden, saman med ei nyve i panna og ein søvnløyse som får dei til å ligge og sjå i taket, «tak etter tak».
Alt heng saman
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
