21. april 1952

Bibelen. Du leitar etter visdom, – du meiner då det, endå det er eit spursmål um du meiner noko ærleg med leitingi og granskingi di – men før eller seinare lyt du gjenom Bibelen. Du lyt i alle fall i kast med denne boki og prøva forstå etter fatig evne.

Bibelen er det sentrale verk for oss europearar, og me kan ikkje forstå vår soge, vår kultur, vår tenkjing, vår kunst utan å granska Bibelen, og prøva gjera oss upp ei meining kva grunntankar han ber fram.

Herrens bod, den strenge formaning um å søkja det åndelege tarv og den sanne visdom, gjenom heile Det gamle testamentet, og til me fær lovnaden og den endelege løysing med Kristus. Heile boki peikar fram mot han, Gud og sant menneske i liv og død.

No, dette var dei store linone. Men me treng ikkje ta heile boki for å ha nytte av lesnaden. Me kan velja oss ein minder bolk, og gjera framgang i ånd og vit. Og henta kraft.

Ta til dømes «Salomons ordtøke». Eg for min part har lenge nok med dei, for denne mannen har vore vis. Og eg fester meg serleg med alt snakket um dåren og hans liv. For eg er sjølv dåren. Er og vert. Dåren.

Salomon segjer meg sanningi. Som livet alt har gjort mange gonger. – Men ein freistar ljuga det burt og løyna det, både for seg sjølv og andre. Dåren har berre lyte, og hans liv er fåfengd, han haustar armod og vesaldom, og er til sorg og skam for seg sjølv og andre. Dåren tarv ikkje pengar, for han skynar seg ikkje på å bruka dei; ikkje tarv han ære heller, segjer Salomon.

Og dei gamle, som var meir kjende i Bibelen og difor nærare sanningi, kalla visse hus dårehus. Der hadde dei dårane. No vert slike hus kalla sjukehus. Fint skal det vera.

Men det er lygn. For dei gamle gjekk djupare enn dei moderne psykologar, spurde etter årsakene. Dåren og hans liv og ferd er det eg skal granska. Sanningi. Og ho er altid skræmeleg.