Natur og ætt

Same kor urbaniserte vi med tida er vortne, vi seine på jorda, er det framleis sume skilnader mellom by og land.

I byane skiftar det meste like taktfast som døgeret sjølv, men på bygda er enno omgrep som natur og ætt levande realitetar, om no orda til Hilde Myklebust i Kvit stig morgon skir står til truande. Og det trur eg dei gjer.

I førestillingsverda

No ligg ikkje desse eldgamle verdiane klårt i dagen i boka, ein må leita dei fram mellom linene, som det heiter.

I alle høve er det mykje ætt hjå Myklebust, det er dikt om mor og far, om ein bror, og eit for lengst avlide ektepar som lever sitt eige liv i førestillingsverda i samlinga: «Mor syng om ei djup elv/ Ho syng om ei vassnymfe/ Mor syng om ein bølgjande sjø/ om ein havkonge/ Ho syng sorga skir». «Ætt skal fylgja ættarrad», som det så flott vert sunge i den kjende salmen. Men Myklebust reproduserer ikkje berre desse verdiane utan å stilla spørsmål ved dei.

For dikta er alt anna enn konvensjonelle, dei er haldne i eit ekspressivt språk og glir fleire gonger over i rein surrealisme, og einskilde stader i primitivisme og vald: «Far du tok kattungane/ Heiv du dei i en sekk Far/ Rodde du dei ut i båten Far/ Kasta du dei på sjøen Far/Let du dei søkke Far». Det er noko urovekkjande over dikta til Hilde Myklebust, eit djupt alvor som set seg i merg og bein. Ho skriv med eit etisk og eksistensielt alvor som får meg til å tenkja på Gunvor Hofmo og den eldsprakande poesien hennar. Og det er sjeldsynt i vår tids dikting, som ofte er mykje lettare på foten, utan at det treng å vera noko gale i det.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare