Verda smeltar
Julia Holter held fram med å gå sine eigne vegar.
Julia Holter er ute med album nummer fem.
Pressefoto
Kunstpop
Julia Holter:
Aviary
Domino / Playground
Korleis står det til med menneskesinnet i ei verd som smeltar? Går det an å skildre det i ord og tonar? Det er i alle fall verdt eit forsøk, meiner Julia Holter, som omtaler den nye plata Aviary som «the cacophony of the mind in a melting world».
Fleire lesarar vil kjenne Holters ambisiøse plateproduksjonar, sist Have You In My Wilderness (2015) – også meld på desse sidene. Kvart album er eit gjennomtenkt, konseptuelt orientert verk som vekslar mellom komplekse låtstrukturar og ganske «rett på» – om enn sofistikert arrangerte – popsongar.
Inspirasjon
Utgangspunktet for Aviary er typisk Holter. Eit sitat frå ei novelle (2009) av den libanesisk-amerikanske forfattaren Etel Adnan har inspirert tittelen: «I found myself in an aviary full of shrieking birds.»
For Holter er eit slikt fuglehus ein passande metafor for den larmande verda ho ser rundt seg i 2018, som skrik mot henne med politiske skandalar og naturkatastrofar – ein ofte desorienterande, splittande kakofoni.
Tett på
Mot denne framandgjerande kjensla står ein musikk som eksplisitt appellerer til det menneskelege i oss. Slik, kan ein seie, er Holters etikk, han får form i eit musikalsk uttrykk som uredd dreg frå vidt forskjellige kjelder, der nye samanhengar oppstår, mellom det stringente i den klassiske musikktradisjonen, det frie i jazzen og idérikdommen i både den klassiske litteraturarven (Dante) og den rikt tilgjengelege globale litteraturen frå vår eiga tid (Adnan).
Mannskapet på Aviary er tett på Holter: Her er Corey Fogel på perkusjon, og med sitt virtuose basspel kan Devin Hoff minne om bassisten vi kjenner frå så mange Kate Bush-plater – ein viktig referanse i Holters katalog, og også her, som i ein låt som «Words I Heard» – nemleg John Giblin.
Holters synthar blandar seg fint med eit markant strykeensemble, med Dina Maccabee på fiolin, bratsj og vokal, Sarah Belle Reid på fiolin, Andrew Tholl på fiolin. Tashi Wada er også med – på både synth og sekkepipe. (Høyr til dømes på «I Shall Love 1».)
Aviary er nær, for så å opne opp for ein høgare himmel, og for dei som tek ein lytt, men i første omgang synest det er for sært, har eg berre ein ting å seie: Prøv éin gong til – og prøv litt hardare.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Kunstpop
Julia Holter:
Aviary
Domino / Playground
Korleis står det til med menneskesinnet i ei verd som smeltar? Går det an å skildre det i ord og tonar? Det er i alle fall verdt eit forsøk, meiner Julia Holter, som omtaler den nye plata Aviary som «the cacophony of the mind in a melting world».
Fleire lesarar vil kjenne Holters ambisiøse plateproduksjonar, sist Have You In My Wilderness (2015) – også meld på desse sidene. Kvart album er eit gjennomtenkt, konseptuelt orientert verk som vekslar mellom komplekse låtstrukturar og ganske «rett på» – om enn sofistikert arrangerte – popsongar.
Inspirasjon
Utgangspunktet for Aviary er typisk Holter. Eit sitat frå ei novelle (2009) av den libanesisk-amerikanske forfattaren Etel Adnan har inspirert tittelen: «I found myself in an aviary full of shrieking birds.»
For Holter er eit slikt fuglehus ein passande metafor for den larmande verda ho ser rundt seg i 2018, som skrik mot henne med politiske skandalar og naturkatastrofar – ein ofte desorienterande, splittande kakofoni.
Tett på
Mot denne framandgjerande kjensla står ein musikk som eksplisitt appellerer til det menneskelege i oss. Slik, kan ein seie, er Holters etikk, han får form i eit musikalsk uttrykk som uredd dreg frå vidt forskjellige kjelder, der nye samanhengar oppstår, mellom det stringente i den klassiske musikktradisjonen, det frie i jazzen og idérikdommen i både den klassiske litteraturarven (Dante) og den rikt tilgjengelege globale litteraturen frå vår eiga tid (Adnan).
Mannskapet på Aviary er tett på Holter: Her er Corey Fogel på perkusjon, og med sitt virtuose basspel kan Devin Hoff minne om bassisten vi kjenner frå så mange Kate Bush-plater – ein viktig referanse i Holters katalog, og også her, som i ein låt som «Words I Heard» – nemleg John Giblin.
Holters synthar blandar seg fint med eit markant strykeensemble, med Dina Maccabee på fiolin, bratsj og vokal, Sarah Belle Reid på fiolin, Andrew Tholl på fiolin. Tashi Wada er også med – på både synth og sekkepipe. (Høyr til dømes på «I Shall Love 1».)
Aviary er nær, for så å opne opp for ein høgare himmel, og for dei som tek ein lytt, men i første omgang synest det er for sært, har eg berre ein ting å seie: Prøv éin gong til – og prøv litt hardare.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Frå omslaget til ein utypisk roman om mellom anna sjakk.
Sjakknerden er litt av ein type. Men særleg i litteraturen vert det lite sex.
Dei fleste som satsar på eigen solkraftproduksjon, vil gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagassar.
Foto: Frank May / NTB
Solkraftproduksjon: «Dei fleste vil vel gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagass.»
Ane Barmen er utdanna skodespelar og musikkvitar. Ho har tidlegare skrive to romanar.
Foto: Maria Olivia Rivedal
Ane Barmen skriv med snert og humor og ein bit alvor om sånt som skjer seg.
Teikning: May Linn Clement
Oppbretta brok i bratta
«Å bretta er i grunnen ‘å gjera bratt’, og i norrønt hadde bretta just tydinga ‘reisa opp, reisa seg’.»
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.
Foto: Nina Djæff
Eit sandkorn i maskineriet
Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.