Rock

Foo Fighters:

But Here We Are

Roswell / RCA

På albumet Hail Satin frå 2021 hadde Foo Fighters mellombels blitt eit Bee Gees-coverband. Det amerikanske bandet, som debuterte i 1994 og har eks-Nirvana-trommisen Dave Grohl som frontfigur på gitar og vokal, opererte for høvet under fana «Dee Gees». Prosjektet hadde ein lettbeint, inkluderande aura, og det likte naturlegvis den ultrakonservative amerikanske demografien dårleg.

Arge «homofobar» protesterte utanfor konsertane, og bandet motdemonstrerte nonchalant ved å rulle forbi på lasteplan iført glitrande discoærakostyme medan dei song «You Should Be Dancing», ein livsbejaande song om samhald, openheit og kjærleik – det gjer det godt å sjå tilbake på no i Pride-månaden.

Eit av høgdepunkta på Hail Satin var coverversjonen av «Shadow Dancing», med trommisen Taylor Hawkins på silkemjuk vokal. Han døydde brått i fjor. Årsaka er ukjend, men han hadde angstdempande, smertestillande og antidepressive lækjemiddel i blodet, og eg kjem til å tenkje på at å ha ei psykisk liding er svært alvorleg og kan kallast pandemisk i samfunnet vi lever i, men framleis vert dei som slit, stigmatiserte og misforståtte.

But Here We Are er prega av ettertanke, og Grohl og Foo Fighters’ lange erfaring med og kontroll over rockesjangeren er tydeleg. Her kan ein høyre djupe spor etter Pink Floyd-liknande progrock og angstdriven collegerock og grunge. Bitande gitarar svevar innhylla i piggtråd over baktunge komp. Musikken er seig, men drivande, melodisk og hjarteskjerande; tenåringsangsten har blitt transformert til vaksen livserfaring, og albumet framstår som uttrykk for ein sunn sorgprosess i staden for håplaus eksistensiell krise og tomleik.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.