Pop

Taylor Swift:

Midnights

Republic / Universal

Taylor Swifts Midnights er inspirert av tretten søvnlause netter. Her blir flust av kjenslemotsetnader handsama, men albumet som heilskap er prega av ein myrliknande monotoni – med nokre få friske augeblunk her og der.

Det startar lovande med «Lavender Haze», ei sub-bass-driven neo-soul-sak med fistelvokal som kan minne om Childish Gambino. Andresporet «Maroon» er mindre vellukka. Teksten kjennest pressa inn i noko uoriginale melodiliner, og dream-pop-produksjonen er overmetta. Det er underleg med tredjesporet «Anti-Hero»: Slik det er plassert på albumet, kjennest det som å høyre på Wham i første gir i motbakke med synthbjelleklang.

Dersom ein ser musikk­videoen, gir songen derimot meir meining. Dei tre forskjellige Taylor Swift-versjonane – ein av dei ei kjempe lik lampeånda i den framifrå filmen Three Thousand Years Of Longing – er ein effektiv illustrasjon av teksten, ei fundering rundt dei forskjellige aspekta ein person kan kjenne seg delt opp i.

Bridge-delen på «Ques­tion...?» inneheld ein mildt oppsiktsvekkjande produksjonsdetalj som manar fram ei kjensle av innovervend, sarkastisk augerulling; den halvtunge trap- og James Bond-aktige hemnsongen «Vigilante ****» bringar dynamikken opp eit lite hakk. På «Bejeweled», ein av singellåtane frå albumet, blir samlivsproblem handsama på meir generøst vis – repetisjonen av ordet nice er høgdepunktet på plata. «Midnight Rain» inneheld eit islett underleg dissonerande synthkrydder.

Men når eg høyrer albumet frå starten, blir den seige monotonien overveldande. Det er noko med forholdet mellom låtane som gjer det heile seigt og strevsamt.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.