Pop

Fcukers:

Baggy$$

Technicolour

Fcukers er eit band. Dei tre medlemmene ser ut til å vere avdanka rockarar frå New York som bestemte seg for å slutte å lage indie til fordel for å leike seg med house og trommemaskiner. Kvifor ikkje?

Stilmessig minner dette om electroclash og new rave à la CSS og Peaches: Her er det partystemning som tel. Her er det houseflosklar og punkekul attityde som fortel. «Homie Don’t Shake» er ein cover av Beck-låta «Devils Haircut», og det siste som skjer, er at songaren seier «cool». Etter eitt take i studio, får ein tru. Det lèt til at Fcukers berre gjer det. Og så er det feitt nok med feilstava bandnamn, til dømes.

Vi kritikarar er i den ulukksalige situasjonen at vi skal synse – stryk det, forme meiningar om kunst og kultur. Kva viss eit verk, til dømes Baggy$$ av Fcukers, ikkje har ei meining? Gir det meining? Det skal vere sikkert og visst.

I førre avis skreiv eg om Nilüfer Yanyas Method Actor, ei utforsking av retraumatiseringa ein metodeskodespelar går igjennom for å hente fram «ekte» kjensler frå seg sjølv. Heath Ledger tok livet av seg etter å ha spelt Joker med slik metode. Kva med sjåaren eller lyttaren? Er det sunt å utsetje seg for slikt? Det kjem vel an på. Nokre gonger må ein ikkje gi eller gi ein einaste «f».

Det skal ikkje så mykje til, er det som om Fcukers seier. Det er sant nok, det: Dette er ei plate som gir seg ut for å ikkje handle om noko, og det kan jo òg vere noko. Kan hende er det radikalt, kan hende det er eit tidsriktig opprør i å gi eller ikkje gi ein einaste «f», å praktisere ein slags antivirtuositet, antikunst. Greitt nok, dette, og greitt nok er definitivt ein kvalitet. Kven bryr seg?

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.