Pop

Katy Perry:

143

Capitol

«OMG», har eg nettopp lært, står for okulær myasthenia gravis. Myasthenia gravis er ein sjeldan autoimmun sjukdom; eit mogeleg symptom er svak muskulatur kring auga. Ifølgje dr. Aron Smith kan dette vere grunnen til at høgre auge til popstjerna Katy Perry lukka seg under ein konsert i Las Vegas for ganske nøyaktig to år sidan. Eg undrast korleis det er å vere så namngjeten at ein blir fjerndiagnostisert på YouTube.

Perrys sjuande album, 143, er generelt lite godt likt; eg for min del har vore høveleg lite interessert i artisteriet hennar og lyt innrømme at den lette, spretne dansemusikkstilen her har ein viss appell, og vips så sit eg nedi Katy-kaninholet og strevar med å dekode kva for haldning til kropp, helse og venleiksdyrking dette er tufta på.

Teksten i songen «Gorgeous» annonserer at «alle [hennar] kvinner ser nydelege ut», og i videoen til songen «Woman’s World» er det mykje eksponert hud å sjå. Det er tale om eit tablå av eggstokkar, hudtypar og kroppar i ymse former kombinert med referansar til «We Can Do It!»-plakaten frå 1943 – dette feministiske biletet var opphavleg eit stykke krigspropaganda – og – mogelegvis – Dara Birnbaums vidgjetne videokunstverk «Technology/Transformation: Wonder Woman (1978–79)».

Det freistar å lese 143 som bidrag til ein kroppspositiv tendens i populærkulturen. På den andre sida er det vanskeleg å nekte for at musikken og presentasjonen er tannlause greier: Når ein tar ein titt på musikkvideoen til «I’m His, He’s Mine», er all slags kroppsleg mangfald ute av vindauget; ein kan mistenke marknadsapparatet for å spekulere i bruk av gravide og fyldige dansarar som «smykke» for stjerna Perry. Trass i at eg lett blir gira av 90-talshouseklisjear, er det lite å rope hurra for her. «I’d never go deep», som Perry syng i «All The Love».

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.