Musikal

Austin Wintory, Montaigne, Tripod:

Stray Gods: The Roleplaying Musical

T-65b Records

I april tok eg ein titt på Myth and Music, eit livestreama promoevenement for dataspelmusikalen Stray Gods: The Roleplaying Musical. Det som gjekk føre seg på den vesle scenen i Austin i Texas, framstod som ei dårleg innøvd amatøroppsetjing med lite engasjert orkester, uførebudd visevert og elendig lyd. Så eg tenkte ikkje meir på det der – heilt til spelet med eitt kom ut. Kritikarar og spelarar ser ut til å like Stray Gods godt, så eg gir det ein ny sjanse, tenkte eg.

Det er tale om ein interaktiv musikal i visuelt romanformat, ein semianimert musikkteatralsk teikneserie lesen på skjerm og bladd i med spelkontroll. Sangnummera finst samla på album – Green Edition, Blue Edition, Red Edition og Pantheon Edition. I spelet lyt ein nemleg stundom velje kva for attityde ein skal syngje med: grønt er «sjarmerande», blått «smart», raudt «kickass».

Historia krinsar rundt gamle greske gudar inkarnerte i «idol»-form på Jordi, og det er greitt nok at soga er ein naivistisk kopi av den brutale teikneserien om gudekamp og kjendiseri, «The Wicked and the Divine». Den dynamiske komposisjonen fungerer òg greitt: I spelet går musikken i sløyfe. Medan spelaren funderer på kva han skal seie eller syngje, integrerer dei alternativ libretto og arrangement på saumlaust vis. Ein lyt rett nok velje grunninnstilling til livet tidleg i spelet, så der ligg det nok ei teknisk avgrensing i bakgrunnen.

Verre er det med musikken. Produksjonen er platt, prega av kjipe synthsaksofonar og slappe elektroniske trommer; klisjéfylt vokal bommar på den eine og andre lange tonen; diverre er ingen av nummera minneverdige; heldigvis grev ingen av dei seg inn i hjernebarken. Hell i uhell.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er kunstnar, trommeslagar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.