Arkivet: «Rumble» i Rock and Roll Hall of Fame
Link Wray på The Shim Sham Club i New Orleans.
Foto: Cheryl Gerber / AP / NTB
I kveld går årets Rock & Roll Hall of Fame-seremoni av stabelen i Barclay Centre i Brooklyn. Blant dei som blir heidra, er gitaristen Link Wray frå Dunn i North Carolina. Han var «gudfar for hardrock, heavy metal, punk og grunge», heiter det i grunngjevinga for at han får Musical Influence-prisen.
Wray fann opp det som på gitarspråket heiter the power chord, med utgjevinga av «Rumble» i 1958 med Link Wray & His Ray Men. Den langsame tregrepsinstrumentalen hadde ein solo som følgde ein dalande skala ned til eit drønn av ein grunnakkord. I ei tid då gitarane ikkje hadde fuzzboks, bora Link Wray hol i gitarforsterkaren med ein blyant, så han kunne lage både fuzz og forvrenging på maks volum og effekt. Lyden var ein skummel miks av biljakt, gategjengar, rotlaus ungdom og eigen urfolkbakgrunn. Ein stolt avleggar av «Rumble» heitte «Comanche».
Mange radiostasjonar i USA frykta signala til den skinnjakkekledde gitaristen med sleik og solbriller, og nekta å spele «Rumble», som dermed også er den einaste instrumentalen som er nekta spelt av frykt for ungdomsopptøyar.
I 1980 flytta han til Danmark og gifta seg med Olive Julie Povlsen. Dei fekk ein son, og på gravsteinen i krypten til Christians Kyrkje i København står det Fred Lincoln Wray 2.5.1929–5.11.2005.
Øyvind Pharo
Øyvind Pharo er litteraturvitar, musikkskribent og DJ.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
I kveld går årets Rock & Roll Hall of Fame-seremoni av stabelen i Barclay Centre i Brooklyn. Blant dei som blir heidra, er gitaristen Link Wray frå Dunn i North Carolina. Han var «gudfar for hardrock, heavy metal, punk og grunge», heiter det i grunngjevinga for at han får Musical Influence-prisen.
Wray fann opp det som på gitarspråket heiter the power chord, med utgjevinga av «Rumble» i 1958 med Link Wray & His Ray Men. Den langsame tregrepsinstrumentalen hadde ein solo som følgde ein dalande skala ned til eit drønn av ein grunnakkord. I ei tid då gitarane ikkje hadde fuzzboks, bora Link Wray hol i gitarforsterkaren med ein blyant, så han kunne lage både fuzz og forvrenging på maks volum og effekt. Lyden var ein skummel miks av biljakt, gategjengar, rotlaus ungdom og eigen urfolkbakgrunn. Ein stolt avleggar av «Rumble» heitte «Comanche».
Mange radiostasjonar i USA frykta signala til den skinnjakkekledde gitaristen med sleik og solbriller, og nekta å spele «Rumble», som dermed også er den einaste instrumentalen som er nekta spelt av frykt for ungdomsopptøyar.
I 1980 flytta han til Danmark og gifta seg med Olive Julie Povlsen. Dei fekk ein son, og på gravsteinen i krypten til Christians Kyrkje i København står det Fred Lincoln Wray 2.5.1929–5.11.2005.
Øyvind Pharo
Øyvind Pharo er litteraturvitar, musikkskribent og DJ.
Fleire artiklar
Una og Diddi er to storforelska studentar som må halde forholdet skjult, fordi Diddi alt har ein kjærast.
Foto: Arthaus
Gjennombrotet
Elín Hall herjar i dette vakre, velskrivne dramaet av Rúnar Rúnarsson.
Greil Marcus er musikkskribent og kulturanalytikar.
Foto: Thierry Arditti / Courtesy of Yale University Press
Kvifor Marcus skriv
Den nye boka til Greil Marcus er ein kamuflert sjølvbiografi.
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Erling Kittelsen er blant dei mest mangsidige av norske poetar, skriv Jan Erik Vold.
Rondanecupen på Otta er ei bridgetevling stinn av tradisjon.
Foto: Otta bridgeklubb
«Det finst bridgespelarar i kvar ein avkrok.»
Jill Stein på eit valkampmøte i Dearborn i Michigan 6. oktober. I vippestaten Michigan fryktar demokratane at Stein skal ta mange røyster frå Harris.
Foto: Rebecca Cook / Reuters / NTB
Stein kan velte lasset
Jill Stein, kandidaten til Dei grøne, er valjokeren demokratane gjerne skulle vore forutan.