Elektronisk musikk / Rock

Mort Garson:

Journey to the Moon and Beyond og Black Eye

Sacred Bones

Det meste kjende stykket til den kanadiske synthpioneren Mort Garson (1928–2008) er Mother Earth’s Plantasia (1976), eit album spelt inn med den den gong splitter nye Moog-synthesizeren og med planter som målgruppe (pluss folk som likar planter).

For nokre år sidan blei denne gjeven ut på nytt av Sacred Bones, eit tilbakeskodande plateselskap som grev djupt og plukkar halvgløymde musikalske juvelar fram i dagens ljos. Nyleg har same selskap sleppt to nye Garson-album: Journey to the Moon and Beyond og Black Eye.

Sistnemnde er lydsporet til ein blacksploitation-film med same namn frå 1974 og byd på musikk med film noir-aktig stemning – ein stil enkelte vil kjenne frå Quincy Jones’ Shaft-soundtrack (og Den rosa panteren).

Det er tale om ei dramatisk form for storbandfunk med ein fot eller tre i easy listening, progrock og jungeljazz à la Duke Ellington. Dette er dramatisk detektivmusikk med høg spaningsgrad og perkusjonist som frontfigur.

Medan Black Eye er framført med storband, er Journey to the Moon and Beyond i stor grad fokusert på den elektroniske delen av Garsons musikk. Mange av spora på denne samlinga – av sjeldan og ikkje tidlegare utgjeve materiale – blei produserte for TV: «Moon Journey» sette stemninga under CBS’ (Canadas svar på NRK) direktesending av Apollo 11-månelandinga i 1969; «Zoos of the World» akkompagnerte eit National Geographics-program frå 1970.

«The D-Bee’s Cat Boogie» inviterer til å danse twist til robotrock&roll. På «Music for Advertising #8» og «#6» blir leiken pling-plong-synth-eksperimentering saman med levande band og orkester.

Desse to utgjevingane kombinert gir eit svært interessant og uventa innblikk i breidda i synthpioneren Mort Garsons produksjon.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.