Relativ verdi
Niclas Castello: «The Castello Cube», utstilt i Central Park i New York.
Les også
Stacy Brafield, stillbilete frå videoverket «Spending Time with Tears».
Kunst landet rundt
Les også
Utsnitt frå Store sal. I front er installasjonen «The Horse Power Take Away», 2020. Til venstre ser vi delar av vegginstallasjonen «The Great Chain of Sleepers», 2017, og bakarst er det montert opp badematter og badekar frå verket «Please Remove Before Washing», 2020.
Foto: Eva Furseth
Energi og glede
Les også
Stacy Brafield, stillbilete frå videoverket «Spending Time with Tears».
Kunst landet rundt
Les også
Utsnitt frå Store sal. I front er installasjonen «The Horse Power Take Away», 2020. Til venstre ser vi delar av vegginstallasjonen «The Great Chain of Sleepers», 2017, og bakarst er det montert opp badematter og badekar frå verket «Please Remove Before Washing», 2020.
Foto: Eva Furseth
Energi og glede
Som regel vert kunstverk prisa etter signaturen. Verdien av materiala i eit verk av van Gogh er nokre få kroner. Det er signaturen ein betaler for, og forhåpentleg også kunstopplevinga.
Andre gonger er verket framstilt av verdifulle materiale. For nokre dagar sidan stilte den tyske kunstnaren Niclas Castello ut ein kube av 24 karat gull i Central Park i New York. Forståeleg nok var dette ei eindagsutstilling, ein slik gullklump er verd mange millionar kroner.
Verket var plassert direkte på bakken og må ha vore eit fantastisk syn. Men det mest interessante med «The Castello Cube» er ideen. Her vert vi, under tung overvaking, presentert for ein eldgamal valuta, handfast og konkret. Same dag lanserte tyskaren kryptovalutaen Castello Coin. På elegant vis har kunstnaren laga ei tidsreise på fleire tusen år.
Medan gullkuben ikkje var til sals, bruker andre kunstnarar reelle pengeverdiar til å problematisere kva kunstnaren faktisk sit att med etter eit sal. I 2007 fekk danske Jan Christensen 150.000 kroner i arbeidsstipend av Skien kommune i samband med eit kunstnaropphald her. Medan han grubla over korleis han skulle klare å leve som kunstnar, gjekk han til banken for å hente ut 100.000 kroner i hundrelappar. Setlane vart klistra på eit digert lerret og stilte ut med tittelen «Relativ verdi».
Prislappen var på 100.000 kroner. Med andre ord tok Christensen seg ikkje betalt for den kunstnarlege prosessen. I tillegg tapte han medvite pengar, då både galleriet og skattevesenet skal ha rause delar av salssummen. Verket kan sjåast på som ein performance, som tematiserer korleis kunst vert eit spekulasjonsobjekt, som kunstnarane får lite økonomisk utbytte av.
Faktisk vart verket stole natta til siste utstillingsdagen, og Christensen fekk att pengane på forsikringa. Imponerande tru mot sitt eige konsept laga han verket på nytt for forsikringssummen og overleverte replikaen til kjøparen.
I andre enden av skalaen er «Comedian» frå 2019, bananen som den italienske Maurizio Cattelan teipa fast til veggen på ei kunstmesse. Ein samlar kjøpte bananen for millionar og gav verket vekk til Guggenheim Museum i New York. Bananen inngår i ein hundre år gamal tradisjon for idékunst, samstundes som kunstnaren gjer narr av kunstforma: Kunstmarknaden har blitt ei sandkasse for dei rike. Dei som har rikeleg, dryssar så gjerne ut nokre millionar. Kanskje ikkje fordi verket er så godt, men for å markere at dei kan.
Eva Furseth
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Som regel vert kunstverk prisa etter signaturen. Verdien av materiala i eit verk av van Gogh er nokre få kroner. Det er signaturen ein betaler for, og forhåpentleg også kunstopplevinga.
Andre gonger er verket framstilt av verdifulle materiale. For nokre dagar sidan stilte den tyske kunstnaren Niclas Castello ut ein kube av 24 karat gull i Central Park i New York. Forståeleg nok var dette ei eindagsutstilling, ein slik gullklump er verd mange millionar kroner.
Verket var plassert direkte på bakken og må ha vore eit fantastisk syn. Men det mest interessante med «The Castello Cube» er ideen. Her vert vi, under tung overvaking, presentert for ein eldgamal valuta, handfast og konkret. Same dag lanserte tyskaren kryptovalutaen Castello Coin. På elegant vis har kunstnaren laga ei tidsreise på fleire tusen år.
Medan gullkuben ikkje var til sals, bruker andre kunstnarar reelle pengeverdiar til å problematisere kva kunstnaren faktisk sit att med etter eit sal. I 2007 fekk danske Jan Christensen 150.000 kroner i arbeidsstipend av Skien kommune i samband med eit kunstnaropphald her. Medan han grubla over korleis han skulle klare å leve som kunstnar, gjekk han til banken for å hente ut 100.000 kroner i hundrelappar. Setlane vart klistra på eit digert lerret og stilte ut med tittelen «Relativ verdi».
Prislappen var på 100.000 kroner. Med andre ord tok Christensen seg ikkje betalt for den kunstnarlege prosessen. I tillegg tapte han medvite pengar, då både galleriet og skattevesenet skal ha rause delar av salssummen. Verket kan sjåast på som ein performance, som tematiserer korleis kunst vert eit spekulasjonsobjekt, som kunstnarane får lite økonomisk utbytte av.
Faktisk vart verket stole natta til siste utstillingsdagen, og Christensen fekk att pengane på forsikringa. Imponerande tru mot sitt eige konsept laga han verket på nytt for forsikringssummen og overleverte replikaen til kjøparen.
I andre enden av skalaen er «Comedian» frå 2019, bananen som den italienske Maurizio Cattelan teipa fast til veggen på ei kunstmesse. Ein samlar kjøpte bananen for millionar og gav verket vekk til Guggenheim Museum i New York. Bananen inngår i ein hundre år gamal tradisjon for idékunst, samstundes som kunstnaren gjer narr av kunstforma: Kunstmarknaden har blitt ei sandkasse for dei rike. Dei som har rikeleg, dryssar så gjerne ut nokre millionar. Kanskje ikkje fordi verket er så godt, men for å markere at dei kan.
Eva Furseth
Les også
Stacy Brafield, stillbilete frå videoverket «Spending Time with Tears».
Kunst landet rundt
Les også
Utsnitt frå Store sal. I front er installasjonen «The Horse Power Take Away», 2020. Til venstre ser vi delar av vegginstallasjonen «The Great Chain of Sleepers», 2017, og bakarst er det montert opp badematter og badekar frå verket «Please Remove Before Washing», 2020.
Foto: Eva Furseth
Energi og glede
Fleire artiklar
Cecilie Grundt med Vigleik Storaas, David Andersson og Fredrik Villmow.
Foto: Sigbjørn Berven
Solide røter
Cecilie Grundt har sett saman eit lojalt lyttande band.
Eivind Trædal har sete i Oslo bystyre for MDG sidan 2015. I vår kom det fram at han stiller seg til disposisjon for stortingslista til MDG.
Foto: Cappelen Damm
Den tunge kampen mot bileufori
Eivind Trædal viser fram politikkens fallitt på transportfeltet i boka På ville veier.
Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.
Foto: Jim Watson / AFP / NTB
Trump ord for ord
Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.
Una og Diddi er to storforelska studentar som må halde forholdet skjult, fordi Diddi alt har ein kjærast.
Foto: Arthaus
Gjennombrotet
Elín Hall herjar i dette vakre, velskrivne dramaet av Rúnar Rúnarsson.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.