Teater
Hardare enn juling
Borgarkrig og familietragedie vert kvitglødande teater.
Gisken Armand (t.v.) spelar hovudrolla Nawal. Stine Fevik har ei av støtterollene.
Foto: Øyvind Eide
Dei fleste av oss kjenner oss makteslause over å bli minte på kor grufulle ting folk kan gjere mot andre i krig. Aviser og Dagsrevyen kan konfrontere oss med det i reelle bilete. Men merkeleg nok er det ofte i ei kunstnarleg tolking, på film og på teater, det treffer oss aller hardast i magen.
Stykket den kanadisk-libanesiske dramatikaren Wajdi Mouawad har skrive, med borgarkrigen i Libanon som bakgrunn, rullar opp eit blodig krigs- og familiedrama med ein lagnadssvanger erkjenningsprosess, like notidig appellerande som klassisk, med mange handlingspilar attende til både Shakespeare og Sofokles. Men dette er faktisk meir grufullt enn både Kong Lear og Kong Ødipus.
Nake scenerom
Regissør Bjørseth og scenograf Bombe har plassert stykket i eit ganske nake scenerom i Kanonhallen på Løren, Nationaltheatrets nye, mellombelse amfiscene. Det einaste som skil seg ut frå blackboxen, er nokre bølgjeforma sceneelement og nokre kalde jerndører.
I dette miljøet møter vi den ufatteleg hardt prøvde kvinna Nawal (Gisken Armand) både før og etter at ho døyr, borna hennar Jeanne (Maria Kristine Hildonen) og Simon (Jonas Hoff Oftebro) og i sterke støtteroller Per Christian Ellefsen, Stine Fevik, Anneke von der Lippe, Mari Maurstad og fleire. Etter pausen ser vi òg den kraftutstrålande Yusuf Toosh Ibra i ei rolle vi ikkje skal røpe for mykje om.
Intens dynamikk
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
