JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

FilmMeldingar

Saabye Christensen opnar opp om livet – men filmen famlar

Filmen er korkje spontan dokumentasjon eller ei velstrukturert regissert skildring.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
I dokumentarfilmen snakkar Lars Saabye Christensen om virket sitt som forfattar og musikar.

I dokumentarfilmen snakkar Lars Saabye Christensen om virket sitt som forfattar og musikar.

Foto: Holmberg Film

I dokumentarfilmen snakkar Lars Saabye Christensen om virket sitt som forfattar og musikar.

I dokumentarfilmen snakkar Lars Saabye Christensen om virket sitt som forfattar og musikar.

Foto: Holmberg Film

3029
20231117
3029
20231117

Dokumentarfilm

Regi: Bjørn-Owe
Holmberg

Livet er den tiden det tar å dø

Med: Lars Saabye Christensen, Kåre Virud
Kinofilm

Forfattaren Lars Saabye Christensen nyt stor suksess og respekt med god grunn. Under pandemien fekk fotografen Bjørn-Owe Holmberg filme osloensaren under innspelinga av plata Heder og verdighet av bandet Norsk Utflukt, der forfattaren les dikta sine til tonane av bluesen bandet spelar.

Mest fortel Saabye Christensen om litteraturen, livssynet, musikken og døden.

Svake takter

I første scene kjem ulike klipp av Christensen som freistar formulere betre svar på korleis forfattarverket byrja. Løysinga gjev forståing for at dokumentarfilmen inneber iscenesetjing, og at røynda ikkje er perfekt og velartikulert. Men eg kjem kjapt fram til at her er det noko som ikkje stemmer. Filmen er korkje spontan dokumentasjon eller ei velstrukturert regissert skildring.

Teknisk sviktar filmen i mange ledd. Lydbiletet er direkte dårleg. Lyden er ujamn og prega av forstyrrande detaljar som i ein amatørfilm. Både teknikken ved opptak og etterarbeid verkar å ha havarert. Klippen er stakkato og keitete. Ingenting flyt, utan at det fungerer som ein gjennomtenkt rastlaus stil.

Bileta er blasse i ljos og fargar. Utsnitta er helst preglause intervjuseansar med eit par triks gjennom vindauge for distanse. Elles vekslar forsøksvis poetiske avbrekksbilete mellom vatn, himmel og graver, stundom i svartkvitt. Bølger i sakte film er ikkje min idé av stor filmkunst.

Tidtrøyte

Tekstplakatar med «Felles­skapet», «Tiden», «Døden» og «Håpet» legg struktur til filmen. Ein gløttar jamt tilbake til øvingslokalet og scena med bandkameratane. Vennskapen gjev meining. Dei stør kvarandre i kjærleiken til ei svunnen tid.

Lars Saabye Christensen er sjuk. Han ser tynn ut og er ustødig i gangen, men skarp i blikk og replikk. Han snakkar om Knut Hamsun, The Doors og The Beatles, og lyttar til John Lee Hooker med blueskameraten Kåre Virud.

Vi blir med på ei reise tilbake til Sortland, der han budde i 15 år, mykje for å gå i fotspora til helten Hamsun. Den sjuke diktaren les diktet «Gutta» med tung nostalgi i stemma. Han lirar av seg enkle rim i tett stim.

Tid er eit sentralt tema for Christensen, men tida verkar å ha gått frå gjengen. Forfattaren lèt praten gå og verkar sjølvnøgd. Eg får inntrykk av at det skal vere sjølvsagt at alle verka hans er store, og at denne filmen er viktig. Diverre yter ikkje filmen den store forfattaren rettferd.

Viss eg skal sjå vise norske menn filosofera på stort lerret, tar eg heller ein reprise av Fedrelandet av Margreth Olin. Norsk dokumentarfilm er som kjent inne i ein gullalder. Livet er den tiden det tar å dø er ikkje ein del av tendensen. Det er sjeldan at filmar med så slett handverk kjem på kino.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Dokumentarfilm

Regi: Bjørn-Owe
Holmberg

Livet er den tiden det tar å dø

Med: Lars Saabye Christensen, Kåre Virud
Kinofilm

Forfattaren Lars Saabye Christensen nyt stor suksess og respekt med god grunn. Under pandemien fekk fotografen Bjørn-Owe Holmberg filme osloensaren under innspelinga av plata Heder og verdighet av bandet Norsk Utflukt, der forfattaren les dikta sine til tonane av bluesen bandet spelar.

Mest fortel Saabye Christensen om litteraturen, livssynet, musikken og døden.

Svake takter

I første scene kjem ulike klipp av Christensen som freistar formulere betre svar på korleis forfattarverket byrja. Løysinga gjev forståing for at dokumentarfilmen inneber iscenesetjing, og at røynda ikkje er perfekt og velartikulert. Men eg kjem kjapt fram til at her er det noko som ikkje stemmer. Filmen er korkje spontan dokumentasjon eller ei velstrukturert regissert skildring.

Teknisk sviktar filmen i mange ledd. Lydbiletet er direkte dårleg. Lyden er ujamn og prega av forstyrrande detaljar som i ein amatørfilm. Både teknikken ved opptak og etterarbeid verkar å ha havarert. Klippen er stakkato og keitete. Ingenting flyt, utan at det fungerer som ein gjennomtenkt rastlaus stil.

Bileta er blasse i ljos og fargar. Utsnitta er helst preglause intervjuseansar med eit par triks gjennom vindauge for distanse. Elles vekslar forsøksvis poetiske avbrekksbilete mellom vatn, himmel og graver, stundom i svartkvitt. Bølger i sakte film er ikkje min idé av stor filmkunst.

Tidtrøyte

Tekstplakatar med «Felles­skapet», «Tiden», «Døden» og «Håpet» legg struktur til filmen. Ein gløttar jamt tilbake til øvingslokalet og scena med bandkameratane. Vennskapen gjev meining. Dei stør kvarandre i kjærleiken til ei svunnen tid.

Lars Saabye Christensen er sjuk. Han ser tynn ut og er ustødig i gangen, men skarp i blikk og replikk. Han snakkar om Knut Hamsun, The Doors og The Beatles, og lyttar til John Lee Hooker med blueskameraten Kåre Virud.

Vi blir med på ei reise tilbake til Sortland, der han budde i 15 år, mykje for å gå i fotspora til helten Hamsun. Den sjuke diktaren les diktet «Gutta» med tung nostalgi i stemma. Han lirar av seg enkle rim i tett stim.

Tid er eit sentralt tema for Christensen, men tida verkar å ha gått frå gjengen. Forfattaren lèt praten gå og verkar sjølvnøgd. Eg får inntrykk av at det skal vere sjølvsagt at alle verka hans er store, og at denne filmen er viktig. Diverre yter ikkje filmen den store forfattaren rettferd.

Viss eg skal sjå vise norske menn filosofera på stort lerret, tar eg heller ein reprise av Fedrelandet av Margreth Olin. Norsk dokumentarfilm er som kjent inne i ein gullalder. Livet er den tiden det tar å dø er ikkje ein del av tendensen. Det er sjeldan at filmar med så slett handverk kjem på kino.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Krevjande buksering i tronge norske fjordar; her kjem taubåten til sin rett. Éin taubåt sleper framme, medan to mindre båtar er kopla til sidene i fall dei kjem for nære land. Bakarst er ein fjerde og siste taubåt i standby dersom lekteren treng å bremse opp.

Krevjande buksering i tronge norske fjordar; her kjem taubåten til sin rett. Éin taubåt sleper framme, medan to mindre båtar er kopla til sidene i fall dei kjem for nære land. Bakarst er ein fjerde og siste taubåt i standby dersom lekteren treng å bremse opp.

Foto: Svein Egil Økland

ReportasjeFeature

Taubåten – den maritime arbeidsgampen

For somme sjøfolk er livet på ei ferje eller eit cruiseskip ikkje variert eller spanande nok. Då er kan hende løysinga å hoppe over på tug-en – ein jobb der kvar dag er garantert å vere ulik den førre.

William Sem Fure
Krevjande buksering i tronge norske fjordar; her kjem taubåten til sin rett. Éin taubåt sleper framme, medan to mindre båtar er kopla til sidene i fall dei kjem for nære land. Bakarst er ein fjerde og siste taubåt i standby dersom lekteren treng å bremse opp.

Krevjande buksering i tronge norske fjordar; her kjem taubåten til sin rett. Éin taubåt sleper framme, medan to mindre båtar er kopla til sidene i fall dei kjem for nære land. Bakarst er ein fjerde og siste taubåt i standby dersom lekteren treng å bremse opp.

Foto: Svein Egil Økland

ReportasjeFeature

Taubåten – den maritime arbeidsgampen

For somme sjøfolk er livet på ei ferje eller eit cruiseskip ikkje variert eller spanande nok. Då er kan hende løysinga å hoppe over på tug-en – ein jobb der kvar dag er garantert å vere ulik den førre.

William Sem Fure
Marie Blokhus, Gard Skagestad og Kirsti Refseth spelar stykket til den tyske dramatikaren Marius von Mayenburg.

Marie Blokhus, Gard Skagestad og Kirsti Refseth spelar stykket til den tyske dramatikaren Marius von Mayenburg.

Foto: Monica Tormassy / Det Norske Teatret

TeaterMeldingar
Jan H. Landro

Kven har makt over kven?

Velspelt om medviten og umedviten makt, sanning, manipulasjon og illusjon.

The Lady (Willa Fitzgerald) må flykte frå ein galen mann.

The Lady (Willa Fitzgerald) må flykte frå ein galen mann.

Foto: Another World Entertainment

FilmMeldingar
Håkon Tveit

Skrekkfilmen Strange Darling tuklar med tida for å trekke i gang tankane.

President Joe Biden (f. 1942) og statsminister Jonas Gahr Støre (f. 1960) stiller opp til familiefoto på Nato-toppmøtet i Washington i år.

President Joe Biden (f. 1942) og statsminister Jonas Gahr Støre (f. 1960) stiller opp til familiefoto på Nato-toppmøtet i Washington i år.

Foto: Javad Parsa / NTB

KommentarSamfunn
SveinTuastad

Å fjerne Støre no vil vere ei panikkhandling som skaper fleire problem enn det løyser for Arbeidarpartiet.

Frostrøyk i Kyiv.

Frostrøyk i Kyiv.

Foto: Evgeniy Maloletka / AP / NTB

KrigSamfunn

Kyiv, Brussel, Budapest – ei forteljing om tre byar

Ei tjukk skodde heng over Kyiv og heile det sentrale Ukraina. Lufta er fuktig og tung, og hindrar sikten. Sjølv på ein god, rett veg må du køyre med låg fart.

Andrej Kurkov
Frostrøyk i Kyiv.

Frostrøyk i Kyiv.

Foto: Evgeniy Maloletka / AP / NTB

KrigSamfunn

Kyiv, Brussel, Budapest – ei forteljing om tre byar

Ei tjukk skodde heng over Kyiv og heile det sentrale Ukraina. Lufta er fuktig og tung, og hindrar sikten. Sjølv på ein god, rett veg må du køyre med låg fart.

Andrej Kurkov

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis