Krim/drama

Regi: Gustav Möller

Den skyldige

Med: Jakob Cedergren, Jessica Dinnage, Omar Shargawi

I det opne kontorlandskapet sit Asger (Cedergren) og svarar på telefonar frå folk som ringer 112. I påvente av ei rettssak han er involvert i, er han teken frå gatetenesta og sett på alarmsentralen. Ein lang, kjedeleg kveld vert avbroten då ei skrekkslagen Iben (Dinnage) latar som ho ringer dottera si for å forklara at ho er bortført.

Kompleksitet

Asger er ikkje spesielt sympatisk der han likegyldig og nesten hånleg svarar dei som ringer 112 av viktige eller mindre viktige grunnar. Også tonen han blir møtt med frå kollegaene på Nordre Sjælland politidistrikt, vitnar om at han ikkje er godt likt. Kvifor er han nedgradert? Dette spørsmålet heng i lufta heilt frå starten. Uansett fortener han det sikkert, kva det enn er han er sikta for, tenkjer eg. Når livet til ei bortført kvinne så blir lagt i hendene til denne arrogante, tvilsame karakteren, er det som eg kjenner håra reisa seg i nakken. Eg må heia på Asger. Det var som pokker.

Telefonært på

Kor spennande kan det bli sjølv om hovudpersonen aldri forlèt rommet? Det er nesten så eg ikkje vil skriva det i fare for at nokon tenkjer «ikkje spennande i det heile», slik eg sjølv kunne ha gjort. Men så såg eg for nokre år sidan den særs gode Locke (2013), der den einaste personen me ser og høyrer, er Tom Hardy som sit i bilen og organiserer livet sitt via mobilen på høgtalar. Det er vanskeleg å ikkje samanlikna til ei viss grad, utan at nokon av dei kjem svakare ut av den grunn. Sterke skodespelarar må til for å bera slike filmar, noko Jakob Cedergren viser tilsvarande som Hardy gjer i Locke. Og både den og Den skyldige er intenst engasjerande drama. Kva som blir sagt i den andre enden, påverkar neste trekk, men trekket er totalt uføreseieleg, slik det oftast er i røynda. I tillegg til at sjåaren ikkje anar kva som vil skje med Iben, ungane hennar eller bortføraren, lurer stadig uroa over kva det er Asger eigentleg har gjort.

Frå student til studert

Manusforfattar (saman med Emil Nygaard Albertsen) og regissør Gustav Möller har tidlegare berre laga ein studentfilm, In Darkness (2015), og gjer eit ellevilt langt hopp frå filmskulen over til dønn konkurransedyktig filmskapar. Han er ung nok til å ha podkast i blodet, noko som kan merkast på grepa han tek. Framdrifta treng ikkje visuell hjelp, den fortetta stemninga og alt bakomliggande kjem frå tale. Slik formidlar han effektivt også systemkritikk mot psykisk helsevern, barnefordeling og politietaten, utan at det tek merksemda vekk frå handlinga. Möller klarar å laga ein drivande, kompleks og samtidig enkel film på under halvannan time. Førebiletleg bruk av tid, med andre ord. Og kven som er den skuldige, kjem an på kva side ein ser historia frå. Slik det også er i røynda.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.