Ei anna verd
Superregissøren Chloé Zhao er sporlaust forsvunnen i superheltfilmen Eternals.
Zain Al Rafeea spelar ei av rollene i filmen.
Foto: Marvel Studios
Superheltfilm
Regi: Chloé Zhao
Eternals
Med: Gemma Chan, Richard Madden, Kumail Nanjiani
Kinofilm
Etter tre i sanning nydelege, smålåtne, realistiske filmar frå USA i dag har den makelause filmskaparen Chloé Zhao fått eit springbrett til den største scena, med Marvel-universet, superheltar og astronomiske budsjett. Eternals tar opp tråden etter ei mengd Avengers-filmar. Vi møter The Eternals, ei gruppe menneskeliknande skapingar med særskilde evner. Dei er sette på jorda av universets drivarar The Celestials for å slåst mot monstrøse The Deviants, som truar menneska.
Sceneskifte
Stilbrotet for Zhao kunna knapt vore større. Vare Songs My Brother Taught Me (2015), vakre The Rider (2017) og prisgrossisten Nomadland (2020) utgjorde ei heilskapleg rekkje av filmar om marginaliserte grupper i USA med stillferdig stil, amatørskodespelarar og subtil kritikk av sosiale høve.
Eternals er på mange måtar ein sjangertru og formelbasert superheltfilm. Lista over skodespelarar er på grensa til parodisk. Stjerner som Salma Hayek, Angelina Jolie, Barry Keoghan, Bryan Tyree Henry og actionhelten Ma Dong-Seok får ikkje eingong spele andrefiolin.
Humoristiske element klaffar i ny og ne. Kumail Nanjiani og den indiske kollegaen hans har hovudansvaret for det. Romantikk tek meir plass enn naudsynt. Ein må gjennom eit utal særs pompøse samtalar om verdas undergang. Stundom tek ein seg i å vente på meir action, men slagscenene kjem så det monar.
Marknadsplassar
Bodskapar blir ofte leverte i overkant didaktisk. Vi får hastige historiske innføringar der Marvel-universet er sett i samanheng med historiske hendingar som Tenochtitlán i 1521 og Hiroshima i 1945. Uhorveleg mange element skal med i ein film som tikkar inn på over to og ein halv time. Kanskje blir eg meir positiv til filmen etter kvart, og når konfliktane blir meir kompliserte, løftar det interessa. Tidvis verkar filmen likevel laga for å opne for oppfølgjarar, og for nye marknader.
Eg kjenner mest igjen regissøren eg er så glad i, når ho effektivt bryt stereotypar utan å brøle det. Mangfaldet av figurar er kløktig sett saman for å vise at heltar har mange eigenskapar og andlet. Det er ei gåve til eit ungt kinopublikum som plar følge eit ofte traust Marvel-univers. Sjølv vil eg helst ha indieregissøren tilbake.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Superheltfilm
Regi: Chloé Zhao
Eternals
Med: Gemma Chan, Richard Madden, Kumail Nanjiani
Kinofilm
Etter tre i sanning nydelege, smålåtne, realistiske filmar frå USA i dag har den makelause filmskaparen Chloé Zhao fått eit springbrett til den største scena, med Marvel-universet, superheltar og astronomiske budsjett. Eternals tar opp tråden etter ei mengd Avengers-filmar. Vi møter The Eternals, ei gruppe menneskeliknande skapingar med særskilde evner. Dei er sette på jorda av universets drivarar The Celestials for å slåst mot monstrøse The Deviants, som truar menneska.
Sceneskifte
Stilbrotet for Zhao kunna knapt vore større. Vare Songs My Brother Taught Me (2015), vakre The Rider (2017) og prisgrossisten Nomadland (2020) utgjorde ei heilskapleg rekkje av filmar om marginaliserte grupper i USA med stillferdig stil, amatørskodespelarar og subtil kritikk av sosiale høve.
Eternals er på mange måtar ein sjangertru og formelbasert superheltfilm. Lista over skodespelarar er på grensa til parodisk. Stjerner som Salma Hayek, Angelina Jolie, Barry Keoghan, Bryan Tyree Henry og actionhelten Ma Dong-Seok får ikkje eingong spele andrefiolin.
Humoristiske element klaffar i ny og ne. Kumail Nanjiani og den indiske kollegaen hans har hovudansvaret for det. Romantikk tek meir plass enn naudsynt. Ein må gjennom eit utal særs pompøse samtalar om verdas undergang. Stundom tek ein seg i å vente på meir action, men slagscenene kjem så det monar.
Marknadsplassar
Bodskapar blir ofte leverte i overkant didaktisk. Vi får hastige historiske innføringar der Marvel-universet er sett i samanheng med historiske hendingar som Tenochtitlán i 1521 og Hiroshima i 1945. Uhorveleg mange element skal med i ein film som tikkar inn på over to og ein halv time. Kanskje blir eg meir positiv til filmen etter kvart, og når konfliktane blir meir kompliserte, løftar det interessa. Tidvis verkar filmen likevel laga for å opne for oppfølgjarar, og for nye marknader.
Eg kjenner mest igjen regissøren eg er så glad i, når ho effektivt bryt stereotypar utan å brøle det. Mangfaldet av figurar er kløktig sett saman for å vise at heltar har mange eigenskapar og andlet. Det er ei gåve til eit ungt kinopublikum som plar følge eit ofte traust Marvel-univers. Sjølv vil eg helst ha indieregissøren tilbake.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Eternals er på mange måtar ein sjangertru og formelbasert superheltfilm.
Fleire artiklar
Foto: Seth Wenig / AP / NTB
Eit teikn på frustrasjon
Korkje Trump eller Biden har i røynda full kontroll på auke og fall i inflasjon eller kriminalitet.
Else Hagen: «Familie» (1950), olje på lerret. Rolf E. Stenersens samling / Munchmuseet.
Etterlysing og turné
Else Hagen er i dag eit ukjent namn for mange, men det er i endring.
Anders Folkestad og Torbjørn Ryssevik meiner det er nødvendig å styrke den vidaregåande skulen si studieførebuande rolle.
Gorm Kallestad / NTB
Studieopptak og skulifisering
Statsråden gjer rett i å avvise opptaksprøver som hovudveg til høgare utdanning.
Stig Amdam og Ragnhild Gudbrandsen spelar hovudrollene i stykket av August Strindberg.
Foto: Magnus Skrede / Den Nationale Scene
Krigen mellom kjønna
Dødsdansen er eit ekteskapsdrama der komikken får for stor plass, men spelestilane utfordrar kvarandre på interessant vis.
Nana rise-Lynum er redaktør i Norsk Barneblad.
Foto: Per Anders Todal
Å gi barn det dei ikkje veit at dei vil ha
Norsk Barneblad vart skipa i 1887 og har kome ut kvart år sidan. Sist helg fekk Nana Rise-Lynum Målprisen frå Noregs Mållag for innsatsen som redaktør.
Papiravisa