Ekstatisk danseskrekk
Dop, sex og vald er grunnleggjande komponentar for Gaspar Noé i ein ny, vill dansefilm.
Dansekompaniet avsluttar øvinga med ein fest før dei skal ut på turné.
Foto: Another World Entertainment
Drama
Regi: Gaspar Noé
Climax
Med: Sofia Boutella, Kiddy Smile, Souheila Yacoub
Etter elendige Love er den særeigne argentinskfranske og alltid skandaleklare regissøren Gaspar Noé tilbake med ein smell. Pengelens har han kokt opp ei avgrensa scene for den nye filmen, eit aude øvingslokale ei vinternatt. Her skal eit danseensemble feire ein føreståande turné der dei skal vise New York at fransk dans er best. Festen tar fort fyr med ein durabeleg breakdancebattle, men det blir blodig alvor då nokon har sprita opp sangriaen.
Dansbart
Sofia Boutella er det næraste ein kjem ei hovudrolle som koreografen Selva. Ho er ikkje berre actionhelt frå filmar som The Mummy og Kingsman: The Secret Service, men profesjonell dansar, i likskap med resten av rollelista i Climax. Det synest. Dansescenene er fantastiske, med suggerande musikk og grenselaus kroppskontroll. Som stivbeint reddhare som skyr dansegolvet, tar eg meg i å halde rytmen i kinosetet. Lydsporet opnar med Gary Numan og er dominert av pulserande fransk house frå nittitalet, som Daft Punk, men når røynda raknar, drar det over i Aphex Twin med «Windowlicker». Det passar perfekt som overgang frå dansefilm til syreskrekk.
Primalskrik
Kameraet køyrer gjerne opp ned eller vakar over krumspringa til kroppane. Dopa dansarar som ravar i gangane, minner om Enter the Void, medan heftige scener med brå brutalitet er nesten like kvalmande som Irreversible, båe av same regissør og kameraperson.
Lange sekvensar er utan klipp. Estetikk og skodespel er betre enn i Love, og innhaldet fasinerer meir, sjølv om det er ei enkel forteljing. Den hemningslause stilen speglar tematikken: sivilisasjonssamanbrotet som kjem når frykta spreier seg under det franske flagget bak diskjockeyen. Det primale rår. Det er alltid ei form for hype rundt Gaspar Noé. Denne gongen går eg god for han. Filmen blei stabla på beina lynraskt. Det kan ha sine føremonar, med eit spontant, skrikande friskt uttrykk. Climax er ikkje for alle, men eg tilrår han for dei som jaktar noko annleis og anarkistisk for ei kollektiv kinooppleving.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Gaspar Noé
Climax
Med: Sofia Boutella, Kiddy Smile, Souheila Yacoub
Etter elendige Love er den særeigne argentinskfranske og alltid skandaleklare regissøren Gaspar Noé tilbake med ein smell. Pengelens har han kokt opp ei avgrensa scene for den nye filmen, eit aude øvingslokale ei vinternatt. Her skal eit danseensemble feire ein føreståande turné der dei skal vise New York at fransk dans er best. Festen tar fort fyr med ein durabeleg breakdancebattle, men det blir blodig alvor då nokon har sprita opp sangriaen.
Dansbart
Sofia Boutella er det næraste ein kjem ei hovudrolle som koreografen Selva. Ho er ikkje berre actionhelt frå filmar som The Mummy og Kingsman: The Secret Service, men profesjonell dansar, i likskap med resten av rollelista i Climax. Det synest. Dansescenene er fantastiske, med suggerande musikk og grenselaus kroppskontroll. Som stivbeint reddhare som skyr dansegolvet, tar eg meg i å halde rytmen i kinosetet. Lydsporet opnar med Gary Numan og er dominert av pulserande fransk house frå nittitalet, som Daft Punk, men når røynda raknar, drar det over i Aphex Twin med «Windowlicker». Det passar perfekt som overgang frå dansefilm til syreskrekk.
Primalskrik
Kameraet køyrer gjerne opp ned eller vakar over krumspringa til kroppane. Dopa dansarar som ravar i gangane, minner om Enter the Void, medan heftige scener med brå brutalitet er nesten like kvalmande som Irreversible, båe av same regissør og kameraperson.
Lange sekvensar er utan klipp. Estetikk og skodespel er betre enn i Love, og innhaldet fasinerer meir, sjølv om det er ei enkel forteljing. Den hemningslause stilen speglar tematikken: sivilisasjonssamanbrotet som kjem når frykta spreier seg under det franske flagget bak diskjockeyen. Det primale rår. Det er alltid ei form for hype rundt Gaspar Noé. Denne gongen går eg god for han. Filmen blei stabla på beina lynraskt. Det kan ha sine føremonar, med eit spontant, skrikande friskt uttrykk. Climax er ikkje for alle, men eg tilrår han for dei som jaktar noko annleis og anarkistisk for ei kollektiv kinooppleving.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Kunnskapsminister Kari Nessa Nordtun (Ap) la nyleg fram ei stortingsmelding for 5. til 10. trinn i grunnskulen. Der opnar ho for eit ordskifte om språkfaga i ungdomsskulen.
Foto: Lise Åserud / NTB
Språkfag i spel
Kunnskapsministeren vil gje fleire elevar høve til å velje arbeidslivsfag. Lærarar åtvarar mot å la det gå på kostnad av språkopplæringa.
Joaquin Phoenix spelar hovudrolla som Joker.
Foto: Warner Bros. Discovery
Dyster dobbeldose
Denne runden med Jokeren ber det same mørket med nye tonar.
I hamnebassenget om lag her lét Dia í Geil seg døype grytidleg ein kald oktobersøndag for snart 150 år sidan. Det var starten på vekkinga som gjorde Brø¿rasamkoman til eit livskraftig samfunn som framleis styrer mykje på Færøyane.
Alle foto: Hallgeir Opedal
Om Gud og lausriving
Siste dag i oktober i 1880 lét Dia í Geil seg døype i hamnebassenget i Tórshavn, og etter det skulle Færøyane aldri bli det same.
VINNAREN: På søndag vart Herbert Kickls Fridomsparti (FPÖ) for første gongen største parti i det austerrikske parlamentsvalet. Får partiet makt, vil dei jobbe for å oppheve sanksjonar mot Russland.
Foto: Lisa Leutner / Reuters/ NTB
Politikk i grenseland
Austerrikarane ser på seg sjølv som ein fredsnasjon. Likevel røystar ein tredel på prorussiske høgrepopulistar.
Lewis Lapham på Lapham’s Quarterly-kontoret ved Union Square på Manhattan.
Ein lang marsj mot idiotveldet
NEW YORK: Sett frå minnestunda for Lewis Lapham ser den politiske dagsordenen i USA mindre ny ut.