Teater
Den aller største klassikaren – endå ein gong
Den tragiske dimensjonen veiknar i ei stram, hard Hamlet-tolking.
Ågot Sendstad som Gertrude og Herbert Nordrum som Hamlet.
Foto: Øyvind Eide
Den særeigne og omtykte regissøren Johannes Holmen Dahl har tilsynelatande eit langstrekt prosjekt i å gå laus på klassikarane. Han likar å spele dei i eit nedstrippa rom med minst mogleg taktile effektar, frontalt spel sjølv i intense dialogscener og gjerne med eit hardt lydbilete.
Av og til vert det fjetrande teater av det. Skodespelarane ser alltid ut til å bli inspirerte av han. Men treffer han den menneskelege nerven i dramatikken, så vi identifiserer oss? Tja...
Komprimert
Shakespeares Hamlet er jo, som dei fleste store drama, ei historie både om individets einsame kamp mot majoriteten og om dilemmaa makthavarar i samfunnet har i klemma mellom kjensler og fornuft, mellom medynk og kynisme. I denne kampen er det mange som går til grunne og døyr, menneske med store forventningar til livet.
I denne versjonen er handlinga nennsamt komprimert – og ivareteken – i ei framsyning på 100 minutt. Vi saknar mest ingen av dei berande elementa. Skodespelarane gjev faste og klåre studiar av karakterane, og mykje kviler sjølvsagt på Herbert Nordrum i tittelrolla.
Han tekstar framifrå og gir eit overtydande inntrykk av eit desperat menneske, også i mimikk og kroppsspråk. Det vi kan sakne både hjå han og dei andre, er kan hende nett det regissøren ikkje har vilja ha: varm kommunikasjon.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
