Musikk
DeMcCartney
Frittståande mann med Beatles’ djupe melodiforståing viser at det enklaste og vanskelegaste er gitar.
Mac DeMarco har kanskje skakke innspelingar, men arbeidshanskane er stødige og oransje. Dessutan tek han pressebileta sine sjølv.
Foto: Mac Demarco
I slutten av februar 1994, midt under OL på Lillehammer, gav artisten Beck ut andrealbumet Stereopathetic Soulmanure. Ein lapskaus av kompromisslaust surr og melodiske skattar. Låten «Rowboat» fekk to år seinare æra av å opne Johnny Cash-albumet Unchained.
Ei knapp veke etter gav Beck ut nok eit album, Mellow Gold, plata med «Loser», ein av dei største hitane i 1994. Mannen med det norske etternamnet Hansen hadde ein frittståande platekontrakt som gjorde det mogleg å kombinere kommersielle album og det motsette. Og gje dei ut i eit tempo som passa han.
Beck la grunnlaget for ei ny tilnærming til pop og rock der ein ikkje lenger måtte velje om ein ville vere populær eller kunstnarisk vrang. Ei slags Ole Brumm-løysing for det ein kan kalle både indie- og DIY-musikk (gjer det sjølv). Ein inspirasjon for fleire.
Soveromsmusikk
20 år seinare var strøymetenestene på veg til å bli den dominerande måten dei fleste av oss høyrde musikk på. Teknologiutviklinga gjorde det mogleg å spele inn og gje ut musikk nesten gratis, og til og med leve av det, om ein fann eit publikum. Kanadiske Mac DeMarco var ein av dei som fann sitt.
Andrealbumet Salad Days vart spelt inn på soverommet i Brooklyn, men gjorde han likevel til ei stjerne. Kombinasjonen av sterke melodiar og den sjøsjuke klangen frå kassettspelaren han brukte, trefte eit publikum som ikkje trong å kjøpe noko, dei kunne oppdage han «gratis» gjennom strøymetenestene, dele musikken vidare og byggje eit begeistra fellesskap rundt han.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
