JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

BokMeldingar

Grei skuring

Pappaklausulen er lett å lese og lett å gløyme.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Den prislønte svenske forfattaren Jonas Hassen Khemiri er omsett til meir enn 25 språk.

Den prislønte svenske forfattaren Jonas Hassen Khemiri er omsett til meir enn 25 språk.

Foto: Martin Stenmark

Den prislønte svenske forfattaren Jonas Hassen Khemiri er omsett til meir enn 25 språk.

Den prislønte svenske forfattaren Jonas Hassen Khemiri er omsett til meir enn 25 språk.

Foto: Martin Stenmark

3224
20181005
3224
20181005

Roman

Jonas Hassen Khemiri:

Pappaklausulen

Omsett av Andreas Eilert Østby
Gyldendal

Det er gått nesten tre år sidan førre roman av Jonas Hassen Khemiri. Då var forfattaren godt etablert og kjend, òg for norske lesarar, men Alt jeg ikke husker blei eit større gjennombrot for svensken. Pappaklausulen kom på norsk og svensk same dag, og eg starta lesinga med enorme forventningar. Denne gongen blei eg dessverre skuffa.

Ein vanleg familie

Romanen går føre seg i Stockholm, der vi får forteljinga om ein familie frå fleire perspektiv. Dei som fortel mest, er ein far og ein vaksen son. Vi får aldri vite namna på personane, alle er nemnde med formuleringar som «en far som er en farfar» og «en kjæreste som er en mor». Namn på stader er ofte kamuflerte på same måte.

Eg les dette grepet som eit ønske om å få oss til å legge frå oss dei fleirkulturelle brillene. Det er berrsynleg at faren har eit anna namn enn medelsvensson, og at han kjem frå ein annan verdsdel. Men likevel: Dersom han heiter Abdullah og kjem frå Libya, eller Tunisia, slik som Khemiris eigen far gjer, er ikkje det det viktige her. I Stockholm er slike familiar like vanlege som alle andre. Kulturkrasjen blir heller eit krydder i denne historia, som handlar om ei rekke usympatiske figurar, deriblant ein forvirra småbarnsfar og ein bestefar med urimelege krav til omgivnadene. Alle slit med sitt: kjærleiken, barn og ikkje barn, familieband, identitet, kvardag og ikkje minst kvarandre.

Overflatisk lappeteppe

Undervegs forstår eg ikkje kvifor Khemiri har valt å fortelje ut frå så mange vinklar. I tillegg til sentrale personar i boka, som sonen og søstera og faren deira, får vi kjappe innblikk i tankane til alt frå eit gjenferd til ein eittåring – sistnemnde det einaste eget i boka. Når forfattaren ikkje eingong avslører namna på personane, blir det litt vanskeleg å henge med, og etter kvart blir det nesten ei plage med alle desse «en mor som er en farmor» og «en natt som ikke er en natt». Men når eg er ferdig, blir det som å ha laga eit komplett lappeteppe, det er fargerikt og artig. Og det er tankevekkande, dette med eittåringen; det er vel kanskje han, som er så rein og ny, som er den einaste fornuftige her?

Forteljarteknisk er boka stilig, men personane er så usympatiske at dei blir uinteressante, og då treffer det ikkje meg godt nok. Romanen er lett å lese og underhaldande nok, men eg saknar meir driv, eg får ikkje heilt tak i motivasjonen bak. Ikkje eingong forsøka på humor fungerer på meg, eg opplever dei som krampaktige, slik som når mora fortel om ein gong ho måtte steppe inn som fotballdommar på laget til dottera: «Offside? Hva er offside igjen?»

Forlaget omtaler Pappaklausulen som ein personleg roman, og kan hende forsterkar det problemet for meg. Eg er klar for å lese noko nært eller iallfall nødvendig med hovudpersonar eg ønsker det skal gå godt for. I staden blir eg sitjande igjen med ein heilt grei, men litt overflatisk roman som eg kjem til å gløyme ganske fort.

Katrine Judit Urke

Katrine Judit Urke er bibliotekar og fast bokmeldar i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Roman

Jonas Hassen Khemiri:

Pappaklausulen

Omsett av Andreas Eilert Østby
Gyldendal

Det er gått nesten tre år sidan førre roman av Jonas Hassen Khemiri. Då var forfattaren godt etablert og kjend, òg for norske lesarar, men Alt jeg ikke husker blei eit større gjennombrot for svensken. Pappaklausulen kom på norsk og svensk same dag, og eg starta lesinga med enorme forventningar. Denne gongen blei eg dessverre skuffa.

Ein vanleg familie

Romanen går føre seg i Stockholm, der vi får forteljinga om ein familie frå fleire perspektiv. Dei som fortel mest, er ein far og ein vaksen son. Vi får aldri vite namna på personane, alle er nemnde med formuleringar som «en far som er en farfar» og «en kjæreste som er en mor». Namn på stader er ofte kamuflerte på same måte.

Eg les dette grepet som eit ønske om å få oss til å legge frå oss dei fleirkulturelle brillene. Det er berrsynleg at faren har eit anna namn enn medelsvensson, og at han kjem frå ein annan verdsdel. Men likevel: Dersom han heiter Abdullah og kjem frå Libya, eller Tunisia, slik som Khemiris eigen far gjer, er ikkje det det viktige her. I Stockholm er slike familiar like vanlege som alle andre. Kulturkrasjen blir heller eit krydder i denne historia, som handlar om ei rekke usympatiske figurar, deriblant ein forvirra småbarnsfar og ein bestefar med urimelege krav til omgivnadene. Alle slit med sitt: kjærleiken, barn og ikkje barn, familieband, identitet, kvardag og ikkje minst kvarandre.

Overflatisk lappeteppe

Undervegs forstår eg ikkje kvifor Khemiri har valt å fortelje ut frå så mange vinklar. I tillegg til sentrale personar i boka, som sonen og søstera og faren deira, får vi kjappe innblikk i tankane til alt frå eit gjenferd til ein eittåring – sistnemnde det einaste eget i boka. Når forfattaren ikkje eingong avslører namna på personane, blir det litt vanskeleg å henge med, og etter kvart blir det nesten ei plage med alle desse «en mor som er en farmor» og «en natt som ikke er en natt». Men når eg er ferdig, blir det som å ha laga eit komplett lappeteppe, det er fargerikt og artig. Og det er tankevekkande, dette med eittåringen; det er vel kanskje han, som er så rein og ny, som er den einaste fornuftige her?

Forteljarteknisk er boka stilig, men personane er så usympatiske at dei blir uinteressante, og då treffer det ikkje meg godt nok. Romanen er lett å lese og underhaldande nok, men eg saknar meir driv, eg får ikkje heilt tak i motivasjonen bak. Ikkje eingong forsøka på humor fungerer på meg, eg opplever dei som krampaktige, slik som når mora fortel om ein gong ho måtte steppe inn som fotballdommar på laget til dottera: «Offside? Hva er offside igjen?»

Forlaget omtaler Pappaklausulen som ein personleg roman, og kan hende forsterkar det problemet for meg. Eg er klar for å lese noko nært eller iallfall nødvendig med hovudpersonar eg ønsker det skal gå godt for. I staden blir eg sitjande igjen med ein heilt grei, men litt overflatisk roman som eg kjem til å gløyme ganske fort.

Katrine Judit Urke

Katrine Judit Urke er bibliotekar og fast bokmeldar i Dag og Tid.

Forteljarteknisk er boka stilig, men personane er så usympatiske at dei blir uinteressante.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Flytande gull: Få ting er så godt som olivenolje – om han er rette typen.

Flytande gull: Få ting er så godt som olivenolje – om han er rette typen.

Foto: Pxhere.com

Frå matfatetKunnskap

Olivenolje

Jomfruer veit visst ikkje alltid å ta seg betalt.

Siri Helle
Flytande gull: Få ting er så godt som olivenolje – om han er rette typen.

Flytande gull: Få ting er så godt som olivenolje – om han er rette typen.

Foto: Pxhere.com

Frå matfatetKunnskap

Olivenolje

Jomfruer veit visst ikkje alltid å ta seg betalt.

Siri Helle

Foto: Paal Audestad

BokMeldingar

Ho som får ting til å skje

I Jægtnes’ fantasifulle soge går fakta og fiksjon opp i ein medrivande heilskap.

Hilde Vesaas

Foto: Paal Audestad

BokMeldingar

Ho som får ting til å skje

I Jægtnes’ fantasifulle soge går fakta og fiksjon opp i ein medrivande heilskap.

Hilde Vesaas

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis