Eg er ingen, eg er alle

Som så mange andre norsklærarar brukar eg romanen Tante Ulrikkes vei i undervisninga. Romanen har gjort Zeshan Shakar til ein av våre mest skatta forfattarar, og han engasjerer kvar gong. Etter den litt svakare Gul bok er forfattaren fullt ut attende med De kaller meg ulven, som nyleg gav han Bokhandlarprisen.

Det er naturleg å sjå dei tre romanane i samanheng. Dei følgjer ei kronologisk utvikling: frå den språkleg nyskapande skildringa av tenåringstid i blokkjungelen i Groruddalen til historia om ein ung og ambisiøs mann i spagat mellom fleire kulturar, fram til årets tematisering av eit far–son-forhold og to svært ulike klasse- og kulturreiser. I alle bøkene har Shakar gjort ein framifrå jobb med å synleggjere ein del av norsk røynd som framleis ofte anten blir oversett, misforstått eller forakta.

Opp og fram

Heilt i starten får vi ei forklaring på tittelen som spelar på meir enn å vere fysisk svolten, nemleg ein hunger etter å kome seg opp og fram i livet. Det er sonen som blir kalla «ulven», han som har stemme og blikk i romanen. Men oppdriftsevna og viljen har han ervd frå den karakteren som er den verkelege hovudpersonen her, far. Shakars farsportrett er like vakkert som det er vemodig.

På byrjinga av 1970-talet kom dei første arbeidsinnvandrarane frå Pakistan til Noreg, for det meste unge, einslege menn som søkte seg betre jobbar og eit betre liv her. Resten er historie, kunne ein kanskje seie, men akkurat denne historia, som Shakar her gir liv til, om korleis det går med dei som kom den gongen, no når dei er i ferd med å bli gamle, er så vidt eg veit ikkje skildra før i skjønnlitterær form.

Norskpakistansk

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare