Tomgang
Det er framleis ein frisk grønfarge i firkløveren til Senterpartiet, men politikken til partiet blir mindre grøn for kvar veke som går. I det alternative budsjettframlegget sitt går Senterpartiet inn for å kutte dieselavgifta med 35 øre literen og bensinavgifta med 15 øre. At Trygve Slagsvold Vedum gjerne vil vinne over enda fleire vonbrotne veljarar frå Framstegspartiet, er openbert. Men når han seier til Klassekampen at Senterpartiet gjerne vil ta over rolla som «bilistenes parti», samstundes som partiet framleis hevdar å ha ein grøn profil, er det verre å forstå.
Senterpartiet støtta klimaforlika i 2008 og 2012, men vil ikkje ta konsekvensen av forlika. Auken i utsleppa frå vegtrafikken er ein viktig grunn til at Noreg ikkje klarer å nå klimamåla sine. Avgifter er ikkje ein kur mot alt. Men når ein allereie er på etterskot med klimamåla, gjer det vondt verre å kutte drivstoffavgiftene.
Vedum er ikkje åleine om å vere bilpopulist i Senterpartiet. Geir Pollestad, næringspolitisk talsperson i partiet, er ofte enda meir plump i flørten sin med frustrerte Frp-veljarar. I februar i år oppsummerte han til dømes synet sitt på miljø- og klimaministeren slik overfor Vårt Land: «Når jeg hører Ola Elvestuen på radioen, får jeg lyst til å gå ut og starte bilen på tomgang.»
Partiprogrammet til Senterpartiet er ikkje utan miljøpolitiske ambisjonar. Men når miljøomsyn kjem i konflikt med omsynet til distrikta eller landbruket, er det alltid miljøet som må vike. Da regjeringspartia og SV i vår gjekk inn for å forby nydyrking av myr, var det fordi myrane er store karbonlager, og det gjev store CO2-utslepp å dyrke dei opp. Men ifølgje Geir Pollestad var myrdyrkingsforbodet «symbolpolitikk, kun egnet til å plage folk».
Langt frå alle i Senterpartiet er nøgde med miljøpolitikken partiet no legg opp til, og sist vinter tok fleire erfarne Sp-politikarar til orde for ein grønare profil. Men sidan partilandsmøtet i vår har kritikken stilna. Det er vanskeleg å argumentere mot suksess. Senterpartiet har no ein oppslutnad på kring 20 prosent på meiningsmålingane, og det taler for at Vedum og Pollestad vil halde fram med å ruse motorane sine fram mot neste stortingsval. Det lovar ikkje godt for eit framtidig regjeringssamarbeid med SV eller MDG.
Per Anders Todal
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det er framleis ein frisk grønfarge i firkløveren til Senterpartiet, men politikken til partiet blir mindre grøn for kvar veke som går. I det alternative budsjettframlegget sitt går Senterpartiet inn for å kutte dieselavgifta med 35 øre literen og bensinavgifta med 15 øre. At Trygve Slagsvold Vedum gjerne vil vinne over enda fleire vonbrotne veljarar frå Framstegspartiet, er openbert. Men når han seier til Klassekampen at Senterpartiet gjerne vil ta over rolla som «bilistenes parti», samstundes som partiet framleis hevdar å ha ein grøn profil, er det verre å forstå.
Senterpartiet støtta klimaforlika i 2008 og 2012, men vil ikkje ta konsekvensen av forlika. Auken i utsleppa frå vegtrafikken er ein viktig grunn til at Noreg ikkje klarer å nå klimamåla sine. Avgifter er ikkje ein kur mot alt. Men når ein allereie er på etterskot med klimamåla, gjer det vondt verre å kutte drivstoffavgiftene.
Vedum er ikkje åleine om å vere bilpopulist i Senterpartiet. Geir Pollestad, næringspolitisk talsperson i partiet, er ofte enda meir plump i flørten sin med frustrerte Frp-veljarar. I februar i år oppsummerte han til dømes synet sitt på miljø- og klimaministeren slik overfor Vårt Land: «Når jeg hører Ola Elvestuen på radioen, får jeg lyst til å gå ut og starte bilen på tomgang.»
Partiprogrammet til Senterpartiet er ikkje utan miljøpolitiske ambisjonar. Men når miljøomsyn kjem i konflikt med omsynet til distrikta eller landbruket, er det alltid miljøet som må vike. Da regjeringspartia og SV i vår gjekk inn for å forby nydyrking av myr, var det fordi myrane er store karbonlager, og det gjev store CO2-utslepp å dyrke dei opp. Men ifølgje Geir Pollestad var myrdyrkingsforbodet «symbolpolitikk, kun egnet til å plage folk».
Langt frå alle i Senterpartiet er nøgde med miljøpolitikken partiet no legg opp til, og sist vinter tok fleire erfarne Sp-politikarar til orde for ein grønare profil. Men sidan partilandsmøtet i vår har kritikken stilna. Det er vanskeleg å argumentere mot suksess. Senterpartiet har no ein oppslutnad på kring 20 prosent på meiningsmålingane, og det taler for at Vedum og Pollestad vil halde fram med å ruse motorane sine fram mot neste stortingsval. Det lovar ikkje godt for eit framtidig regjeringssamarbeid med SV eller MDG.
Per Anders Todal
Fleire artiklar
Stillinga i VM-kampen mellom Ding Liren og Gukesh var 4–4 etter 8 av 14 parti.
Foto: Eng Chin An / FIDE
Sjakken lever vidare som eit kuriosum og freak-show, noko som passar meg ganske bra i denne spalta, skriv Atle Grønn.
Når den ambisiøse kokken Almut (Florence Pugh) møter nyskilde Tobias (Andrew Garfield), endrar livet seg for alltid.
Foto: Ymer Media
At eg tek til tårene, betyr ikkje at eg elskar We Live in Time.
Gjennom foto og tekst dokumenterte Maria Gros Vatne eit annleis liv på bloggen Wildandfree.no. Ho og mannen Nik Payne forlét bylivet og trygge jobbar til fordel for økologisk gardsbruk og heimeskule. Her ser me sonen Falk.
Foto: Maria Gros Vatne
Frå draum til sorg
Ukjent landskap vinn den eine prisen etter den andre. No er den å finne på lista over filmar som er kvalifiserte til vurdering av Oscar-akademiet i kategorien «Beste dokumentarfilm».
Peter Flamm (1891–1963) var ein tysk lege med jødisk familiebakgrunn som i 1926 gjorde furore med debutromanen.
Foto: Otto Kurt Vogelsang / Ullstein bild
«Jeg? er ein djupt fascinerande og høgst moderne tekst om sinnsforvirring og dobbeltgjengeri»
Marie Blokhus, Gard Skagestad og Kirsti Refseth spelar stykket til den tyske dramatikaren Marius von Mayenburg.
Foto: Monica Tormassy / Det Norske Teatret
Kven har makt over kven?
Velspelt om medviten og umedviten makt, sanning, manipulasjon og illusjon.