Styret i Språkrådet gjekk tydeleg ut denne veka i Aftenposten og åtvara om den språkpolitiske situasjonen i Noreg og meiner at «den er blitt mer akutt på mange samfunnsområder».

Dei syner til at det vert stadig meir engelsk på kostnad av norsk i alle delar av samfunnet. At det er svake vilkår for nynorsken og endå svakare vilkår for urfolks- og minoritetsspråka våre. Og dei meiner at språkpolitiske verkemiddel manglar prioritet og ressursar.

Difor har dei bede om møte med den politiske leiinga i Kulturdepartementet. Med den noverande politiske leiinga har dei berre hatt eitt møte, for over eitt år sidan, då det handla om nedskjeringar i arbeidet til Språkrådet. Sidan har dei bede om fleire møte, men ikkje fått tilslag. No krev dei politisk dialog med kulturministeren, om ikkje trekkjer styret seg.

Bra! Slik skal det gjerast. Set makt bak krava. Når ein har teke på seg eit viktig samfunnsoppdrag og meiner at den norske språksituasjonen er alvorleg, må ein ty til slike verkemiddel. Det er deira fordømde plikt. Same dag brevet vart publisert, svara kulturministeren positiv på utspelet. Godt.

No bør målet vera å gje Språkrådet fleire maktmiddel. Ein får ikkje nok gjennomslag med eit oppdrag som berre gjeld rådgjeving og tilsyn. Ein god start er at Språkrådet får maktmiddel til å hindra bruk av engelske ord på institusjonar og selskap som er meir enn 50 prosent offentleg eigde.

Som til dømes Oslo Science City. Ja, det er noko som heiter det. Medlemene er blant andre Oslo kommune, Universitetet i Oslo, Helse Sør-Aust og Oslo universitetssjukehus. Styreleiar er rektor ved Universitetet i Oslo Svein Stølen. Diverre er universitetsmiljøa altfor glade i engelsk og ikkje til å lita på i språkspørsmål. Dei to siste åra har Språkrådet prøvd å frå dei til å skifta namna, utan gjennomslag. Men i ei slik sak må Språkrådet kunne ha tydeleg makt og mynde.

Svein Gjerdåker