Mens Geir og Hilde pakkar kvar sin koffert, ringjer telefonen.

– Var det denne veka de skulle reise, spør faren til Geir.

– Ja, tidleg i morgon, seier Geir.

– Det var det eg sa til mor, men ho er så sta og meinte det var neste veke. Kvar gjer de av bilen?

– Set han i parkeringshuset.

– På flyplassen?

– Ja.

– Det må du ikkje finne på, seier faren.

– Eg har sett bilen der mange gonger før, seier Geir.

– Det kostar ein formue.

– Det kostar vel ikkje så mykje.

– Prisane stig heile tida. Dei som styrer desse parkeringshusa, er reine bandittane.

– Me får berre sjå. Eg må pakke ferdig, var det noko meir, spør Geir.

– De må ha ein god tur, seier faren.

– Takk!

– Kan du vere grei å gje far din beskjed om at me bestemmer sjølve kor me set bilen. Han treng ikkje blande seg, seier Hilde.

Det går ikkje lenge før telefonen ringjer igjen.

– Eg har snakka med onkel Bernt. Det går greitt å setje bilen i tunet hans, seier faren.

– Onkel Bernt bur ikkje ved flyplassen, seier Geir.

– Nei, men eg kan komme bort til Bernt med min bil og plukke dykk opp. Eller så svippar han dykk ut. Det er sikkert ikkje noko problem. Hadde det ikkje vore for at me ikkje er heime på sundag når de kjem att, kunne bilen stått her.

– Eg må høyre kva Hilde meiner, seier Geir.

– Dette ordnar seg, seier faren.

Hilde blir rasande.

– No ringjer du tilbake med ein gong og seier at me parkerer på flyplassen, og at han ikkje treng å tenke meir på det.

– Far meiner at Bernt sikkert kan svippe oss til flyplassen.

– Lukta set seg i kleda med ein gong, seier Hilde.

– Du får ikkje meg inn i den bilen. Flyet går tidleg nok om me ikkje skal stå opp endå tidlegare for å køyre innom Bernt. Då må me inn og drikke kaffi og høyre på det vanlege gnålet, og flytte bagasjen mellom bilane. Det er nok å tenke på, eg orkar ikkje.

Telefonen ringjer igjen.

– Det er meg, seier onkel Bernt.

– Eg høyrer at de vil setje bilen her i morgon? Det var far din som nemnde det, han ringde meg.

– Me har ikkje bestemt oss, seier Geir.

– Eg har god plass, så det er ikkje noko problem. Set han til høgre for garasjen, du må berre ikkje sperre innkøyrselen til naboen.

– Me må tenke litt, eg ringjer deg om det blir aktuelt.

– Eg kan køyre dykk ut. Det er godt å sleppe å ha bilen ståande på flyplassen. Du veit aldri no for tida. Eg er heime heile veka og skal ingenting, seier Bernt.

Samtidig ringjer faren igjen.

– Eg må legge på, far min ringjer.

Geir trykker på avslutt og svar. Så kjem han borti knappen for mikrofonen og set samtalen på vent.

– Hallo? Er du der?, seier faren.

Telefonen til Geir er tom for straum, skjermen går i svart.

– Det er meg att, seier faren.

– Eg kom på at ei anna løysing er at de kjem til oss i kveld og ligg over her til i morgon, så slepp det bli så tidleg, kunne det vore noko?

Frank Tønnesen