I dag ein forfattar som er ikkje-eksisterande, å døme etter dei litterære oppslagsverka vi har – på eitt unntak nær: den allsidige Peter Lykke-Seest (1868–1948), som fekk ei halvside i Bull, Paasche, Winsnes: Norsk litteraturhistorie, bind 5 (1937). Han debuterte med dikt i Hvite nætter (1896), i 1934 kom Gatedikterens vers – elles forfatta han romanar, noveller, revyar, avisartiklar, barnebøker, reisebrev.

Mest iaugefallande: Lykke-Seest er ein av norsk films pionerar. Han gjorde åtte spele­filmar mellom 1916 og 1919, mellom dei Historien om en gut, der sonen Esben hadde hovudrolla – filmen vart seld til Sverige, Finland, Tsjekkoslovakia, USA. Og han skreiv fleirfaldige filmmanus – fem for Victor Sjöström i Sverige. Han danna eit eige filmkompani: Christiania Film Co A/S, som opphøyrde i 1920.

Av dei 15 romanane kom mange etter den tida. Særleg lagd merke til vart trilogien frå eit borgarleg Kristiania-miljø: Huset i Gamlebyen, Ludvig Ludvigsen og En almindelig mands historie (1923–1926).

Dikta i Gatedikterens vers er forteljande viser frå Oslo: «Sommerdag i Frognerparken», «Høstlig idyll ved Grefsenåsen», «Murer Hansen sier sin mening» og tre livlege dikt om Karl Johan. Det var på austkanten av hovudstaden Peter Lykke-Seest voks opp – og der kan ein førestilla seg at diktet denne veka utspelar seg.

Det einaste korte diktet i samlinga, «Natt», kjem rett etterpå – kan det vere frå Akerselva?

Var det et plask i elven? …
Var det en stjerne som sprang? …
Var det kanskje mitt hjertes skjelven
vakt av en ufødt sang? …
Skriket … det skrek så såre,
en evighet i et øieblikk …
Natten er mørk, himmelen er stum.
Det skrek … et skrik som en søile
op i det evige rum.
Natten er mørk, mørk, å så mørk …

Jan Erik Vold

Døden var innom et slag

Det er så stille i gården idag,
selv ongene hvisker i skrekken.
Døden var innom et slag,
tok Hansemann med sig i sekken.
Hansemanns sjel som til Guds behag
skal blomstre i paradishekken.

Hansemann selv ligger stum og blek
mens ryktet rundt gården svirrer,
ongene glemmer sin lek,
står sammen i flokk og stirrer.
Mor hørte inatt at Hansemann skrek,
sier Lisa som frysende dirrer.

Men døden … å skulde’n med Hansemann? …
Kan’n gå gjennem lukte dører? …
Døden – er det er mann? …
Noe slikt som en søppelkjører? …
De spør, men skjønner ikke det grann
av alt de om døden hører.

Og snart er leken atter i gang
med jubel fra loft og kjeller.
Livet synger sin sang
og glemt er de små bagateller.
Hansemann legges i jordens fang
blandt andre små glemte feller.

Peter Lykke-Seest